Νικόλαος
Γεωργαντώνης
θεολόγος
Έχουμε πολλά παραδείγματα Αγίων πού ἀσκήθηκαν
σκληρά γιά νά περάσουν τά τρία στάδια, τῆς καθάρσεως, τῆς φωτίσεως καί τελικά,
τῆς θεώσεως. Δυστυχῶς αὐτό τό φαινόμενο ἔχει ἐξασθενήση στόν κόσμο, μέ ἄπειρα
παραδείγματα στόν κλῆρο καί στόν λαό. Ἐνῶ ἔχουμε αυτά τα ἀμέτρητα παραδείγματα ἁγίων,
παραμένουμε τυφλοί στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας.
Συγκεκριμένα γιά τά προβλήματα
πού βλέπουμε στόν Κλῆρο, γράφει ὁ Ἄγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὅτι καλό εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι
νά ἔχουν περάσει πρῶτα τόν μοναχικό βίο. Λέει, «Συνήθεια βεβαίως ἦτον αὔτη, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν, νόμος ἁγιώτατος, νόμος
δικαιώτατος καί νόμος κοινωφελής. Ἁγιώτατος•διοτι ἐκεῖνοι διά τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων,
καί τοῦ μοναδικοῦ πολιτεύματος, πρῶτον ἐκαθαρίζοντο,
καί τότε ἤρχιζον νά καθαρίζωσι τούς ἄλλους•
πρῶτον ἐφωτίζοντο, καί ὕστερον ἐφώτιζον• πρῶτον ἐτελειοῦντο, καί ὕστερον ἐτελειούν•
καί συντόμως εἰπεῖν, πρῶτον ἠγιάζοντο,
καί ὕστερον ἠγίαζον.»[1] Εἶναι φοβερό αὐτό πού μᾶς λέει ὁ Ἅγιος. Εἶναι
κάτι πού ὑπάρχει σέ ὅλη τή Πατερική γραμματεία. Βλέπουμε πολλά προβλήματα μέσα
στόν κλῆρο πού πηγάζουν ἀπό τήν ἔλειψη τῶν ἀνωτέρω κριτηρίων, κάτι πού τελικά,
σκανδαλίζει τούς πιστούς. Γιά αὐτό κανονικά, θά ἔπρεπε ὅσοι θέλουν νά εἰσέλθουν
στήν τάξη τοῦ Κλήρου, νά ἔχουν περάσει τό στάδιο τῆς Καθάρσεως ἤ τουλάχιστον νά
παλεύουν νά τήν ἀποκτήσουν. Ὅλοι γνωρίζουμε σέ ποιά ἐποχή ζοῦμε ἀλλά δέν μπορεῖ
νά τό χρησιμοποιοῦμε αὐτό ὡς δικαιολογία. Λέει λίγο παρακάτω ὁ Ἄγ. Νικόδημος, «Ὅτι τό πάλαι οἱ Ἀρχιερεῖς, δέν ἐγίνοντο αὐτόκλητοι, ἀλλά, ἤ Θεοκλητοί, ἤ Δημοκλητοί».
Δηλαδή ὑπάρχουν σαφῆ κριτήρια στό ποιός μπορεῖ νά ἱερωθεῖ καί ὄχι μόνο νά εἶναι
«καλό παιδί»!!! Ὑπάρχουν καί τά
λεγόμενα «κωλύματα» πού πρέπει νά
προσέχει ὁ ὑποψήφιος μαζί καί μέ τήν σύζυγό του (ἐάν θά εἶναι ἔγγαμος). Ὁ ἱερέας
«δανείζει» τόν ἑαυτό του καί γίνεται ἀγωγός της Θείας Χάριτος!!!
Ἄρα, καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει νά εἶναι σωματικά
καί ψυχικά καθαρός αὐτός ἀλλά καί ἡ σύζυγος τούς ἐπειδή μέ τό μυστήριο
τοῦ γάμου, «εἰς σάρκα μίαν» ἑνώνονται!
Αὐτό τό πρόβλημα ὅμως ξεκινᾶ ἀπό
ἕνα ἄλλο, βαθύτερο πρόβλημα πού ὑπάρχει ἐδῶ καί δεκαετίες στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.
Παρατηρεῖται σήμερα, ἡ γενική ἄποψη ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι «Θρησκεία τῆς Ἀγάπης, τῆς Εἰρήνης, κ.α.». Αὐτό εἶναι ἕνα μεγάλο
λάθος! Καταρχᾶς, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη μας δέν εἶναι θρησκεία, δηλαδή ἀνθρώπινο
κατασκεύασμα ἀλλά ἀποκάλυψη ἀπό τόν Θεό, τρόπο ζωῆς. Καταχρηστικά μπορεῖ νά τό ὀνομάζουμε
ἔτσι γιά τήν καλύτερη κατανόηση τοῦ κόσμου, ἀλλά καλό εἶναι νά γνωρίζουμε τό ὀρθό.
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέει, «Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν
γήν• οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλά μάχαιραν.»[2] Εἶναι βαρύς ὁ λόγος ἀλλά δέν ἐννοεῖ ὅτι νά
τούς μισεῖς ὅλους. Ἄν ἀγαπᾶς πραγματικά τόν Χριστό μέ ὅλη σου τήν καρδιά, τότε
θά μπορέσεις νά ἀγαπήσεις καί τόν πλησίον σου. Αὐτή ἡ «ἀγάπη» πού χρησιμοποιοῦμε παντοῦ εἶναι μία, ψευτική, ἐπιφανειακή ἀγάπη.
Ἡ συμπεριφορά ἑνός πραγματικοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, πρέπει νά εἶναι «ἀμυντο-ἐπιθετική».
Δηλαδή, νά μένουμε στά αὐτά πού πιστεύει ἡ Ἐκκλησία ἀλλά ὅταν κινδυνεύει νά ἀλλοιωθεῖ
ἡ πίστη μας, νά ὑπερασπιζόμαστε καί ὄχι νά βγαίνουμε στήν ἐπίθεση γιά νά ἐξουδετερώσουμε
ὅποιον μας τήν ἀπειλεῖ. Θά πορευόμαστε μέ πίστη καί ἄσκηση γιά νά δυναμώσουμε
τή πίστη μας καί ἔτσι θά ἀποκτήσουμε πραγματική ἀγάπη, μαζί μέ ἄλλα χαρίσματα. Ἀκριβῶς
γιά αὐτό τόν λόγο ἡ Ἐκκλησία κατηγορεῖ τήν ἁμαρτία καί ὄχι τό πρόσωπο πού τήν
κάνει, τόν ἁμαρτωλό. Δέν πρέπει νά πηγαίνουμε στά ἄκρα, στόν Ζηλωτισμό ἤ στόν Οἰκουμενισμό
ἀλλά νά ἐπιλέγουμε τή βασιλική ὁδό τῆς Ἐκκλησίας.
Νά γνωρίζουμε ὅτι ὅλοι μας εἴμαστε
δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ ἀλλά δέν εἴμαστε
ὅλοι παιδιά τοῦ Θεοῦ! Μόνο αὐτοί πού θά πιστέψουν πραγματικά στόν
Χριστό καί συμμετέχουν στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μποροῦν νά ὀνομαστοῦν «παιδιά
τοῦ Θεοῦ». Ἡ ἀγάπη ὅταν δέν πηγάζει ἀπό τόν Τριαδικό Θεό, εἶναι κενή καί
ψεύτικη. Μόνο πιστεύοντας καί ἀγαπώντας πραγματικά τόν Θεό, μποροῦμε νά ἔχουμε
πραγματική εἰρήνη καί ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου