Η 28η Οκτ. 2018 στην Κρεμαστή

Αλλά και σήμερα πρέπει να προστρεξουμε στη Σκέπη τής Παναγίας μας στις προσευχές της και στα δάκρυά της για να σωθεί η αγαπημένη μας πατρίδα.Σήμερα οι κατακτητές δεν ήλθαν με όπλα,με άρματα και με αεροπλάνα, για να μας υποδουλώσουν και να πάρουν τη γη μας.Σήμερα οί εισβολείς χρησιμοποιούν άλλα μέσα για να κατακτήσουν τα εδάφη μας.Χρησιμοποιούν τον οικονομικό αποκλεισμό, δημιουργούν υπερογκα χρέη, βάζουν αβαστακτους φόρους, διαλύουν τις οικογένειες, γκρεμίζουν τα ΙΕΡΑ και τα ΟΣΙΑ τα ήθη και έθιμά μας,τις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ μας.Προσπαθούν να ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ!!! Να μας κόψουν κάθε σύνδεσμο με την ΕΚΚΛΗΣΙΑ!!! Το Χριστό και την Παναγία μας,χρησιμοποιώντας νομοθεσίες υπέρ της δήθεν θρησκευτικής ελευθερίας,αλλοιώνοντας την ΕΘΝΙΚΗ μας ιστορία,προβάλλοντας στα κανάλια το νέο τρόπο ζωής χωρίς ΧΡΙΣΤΟ!!! Και ΕΛΛΑΔΑ!!!
Φιλοι μου ο εχθρός είναι ο ίδιος και το '40 και σήμερα!!! Ο τρόπος πολέμου αλλάζει.
Ας γεμισουμε λοιπόν τις εκκλησίες μας!
Ας ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ και ας ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΟΥΜΕ και ας παρακαλούμε την Αγια Σκεπη της Υπεραγιας Θεοτόκου να σκεπάσει και πάλι το Έθνος μας και να μάς σώσει απο τους εχθρούς μας.

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΗΝΟΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ!!!

Αγ. Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης (21 Οκτωβρίου)

Νικόλαος Γεωργαντώνης

θεολόγος - ιεροψάλτης

 

Στις 21 Οκτωβρίου, κάθε χρόνο εορτάζουμε την μνήμη του νέου μάρτυρα, Αγ. Ιωάννου του Μονεμβασιώτου. Ο Άγιος αυτός ίσως είναι άγνωστό σε πολλούς, αλλά δείχνει ένα μεγάλο παράδειγμα Ορθόδοξου βιώματος, ειδικά στις νεότερες γενεές. Είναι ωραίο να εντρυφούμε στην μελέτη των βίων των πάμπολλων αγίων της Εκκλησίας μας γιατί αυτό μας δίνει δύναμη και κουράγιο να ξεπεράσουμε ότι δυσκολίες που περνάμε, φτάνοντας, συν Θεώ, στο ποθούμενο που είναι η κατά χάριν θέωση μας!

            Ο Αγ. Ιωάννης γεννήθηκε στο χωριό Γούβες της Λακωνίας που υπαγόταν στην Μητρόπολη Μονεμβασίας. Ο πατέρας του ήταν ιερέας με καταγωγή από το Γεράκι και η μητέρα του είχε καταγωγή από τις Γούβες. Ήταν ευσεβείς άνθρωποι που νουθέτησαν τον γιό τους με το ίδιο πνεύμα. Μεγάλωσε μαθαίνοντας την πίστη του από τους γονείς του. Κατά την περίοδο του 1770 όπου έγινε μια αποτυγχημένη προσπάθεια απελευθερωσης των Ελλήνων, η Τούρκοι στράφηκαν με μαίνος να καταστείλλουν αλλά και να εκδικηθούν τους Έλληνες. Έτσι, φτάσανε στο χωριό του Αγ. Ιωάννη. Εδώ οι Τουρκοαλβανοί σκότωσαν τον πατέρα του Αγ. Ιωάννου έξω από την Εκκλησία του Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου (βρίσκεται ακόμη και σήμερα αυτός ο ναός στις Γούβες). Μετά, πήραν αιχμάλωτους τον μικρό Ιωάννη και την μητέρα του και τους πούλησαν στην σκλαβιά στην Λάρισα.

Εκεί δούλεψαν στον Τούρκο αφέντη τους και αυτός είδε τι καλό και ηθικό παιδί που ήταν ο μικρός Ιωάννης. Έτσι σκέφτηκε να τον κάνει Τούρκο, Μουσουλμάνο δηλαδή για να τον έχει με το μέρος του. Προσπάθησε με γλυκόλογα και υποσχέσεις να τον καταφέρει αλλά ανένδοτος ο Αγ. Ιωάννης, με τίποτα δεν δεχόταν να αρνηθεί τον Ιησού Χριστό. Μετά άλλαξε ο αφέντης και ξεκίνησε με τις απειλές και φοβέρες. Πάλι τίποτα! Προχώρησε σε βασανισμούς για να τον καταφέρει, για αρκετό διάστημα. Ένα από τα βάσανα που αξίζει να μελετήσουμε είναι το εξής: η περίοδος που τον βασάνιζαν ήταν αρχές Δεκαπενταυγούστου όπου ως γνωστόν είναι η νηστεία της Παναγίας. Ο άγιος, παρόλον τα βασαναστήρια, νήστευε κανονικά. Το είδε αυτό ο αφέντης και κοίταξε να τον ρίξει με το να φάει αρτήσιμα φαγητά. Τον κρέμασε ανάποδα, τον άφησε μερικές μέρες νηστικό και έβαλε ψητό κρέας από κάτω από το κεφάλι του στο πάτωμα για να το μυρίσει και να χαλάσει την νηστεία του. Πάλι τίποτα! Τον παρακάλεσε η μάνα του να φάει για να σταματήσουν τα βασανιστήρια αλλά ούτε στα παρακάλια της μάνας αρνήθηκε να αρτηθεί. Είπε χαρακτηριστικά, «Εγώ είμαι γιός παπά, δεν μπορώ να φάω και να αρνηθώ τον Χριστό!». Έτσι, μαρτύρησε ο Άγιος για τον Χριστό χωρίς να σκεφτεί τίποτα. Τον μαχαίρωσαν στην καρδιά και έτσι πέθανε. Πριν μαρτυρήσει, ζήτησε από την μητέρα του, όταν πεθάνει, να πάρει τα λείψανα του και να τα πάει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στις Γούβες. Έτσι και έκανε η μάνα του. Μετά από μερικά χρόνια, έβγαλε τα λείψανα του αγίου και τα πήγε από την Λάρισα στις Γούβες. Φτάνοντας λίγο έξω από το χωριό, στάθηκε σε μια πέτρα να ξεκουραστεί και άφησε λίγο εκεί τα λείψανα. Στο σημείο αυτό, ευωδίασε ο τόπος. Θείο σημείο της αγιότητος του αγίου.

Βλέπουμε ότι ο Άγιος Ιωάννης, μόλις 15 χρονών, δεν σκέφτηκε τίποτα, ούτε τη ζωή του, ούτε πλούτη, ούτε δόξες. Τον ενδιέφερε μόνο να είναι με τον Χριστό. Έτσι πρέπει και εμείς να σκεφτόμαστε. Να ενδιαφερόμαστε να είμαστε σωστοί με τον Θεό και όχι με τον κόσμο. Ας παλέψουμε να μοιάσουμε αλλά και οι νεώτερες γενεές στον Αγ. Ιωάννη τον Μονεμβασιώτη! Εύχομαι η χάρη του Αγίου να μας σκεπάζει όλους!

Ἡ Πίστη στόν Τριαδικό Θεό εἶναι τό θεμέλιό της Σωτηρία μας

Νικόλαος Γεωργαντώνης

θεολόγος

Έχουμε πολλά παραδείγματα Αγίων πού ἀσκήθηκαν σκληρά γιά νά περάσουν τά τρία στάδια, τῆς καθάρσεως, τῆς φωτίσεως καί τελικά, τῆς θεώσεως. Δυστυχῶς αὐτό τό φαινόμενο ἔχει ἐξασθενήση στόν κόσμο, μέ ἄπειρα παραδείγματα στόν κλῆρο καί στόν λαό. Ἐνῶ ἔχουμε αυτά τα ἀμέτρητα παραδείγματα ἁγίων, παραμένουμε τυφλοί στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας.

Συγκεκριμένα γιά τά προβλήματα πού βλέπουμε στόν Κλῆρο, γράφει ὁ Ἄγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὅτι καλό εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι νά ἔχουν περάσει πρῶτα τόν μοναχικό βίο. Λέει, «Συνήθεια βεβαίως ἦτον αὔτη, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν, νόμος ἁγιώτατος, νόμος δικαιώτατος καί νόμος κοινωφελής. Ἁγιώτατος•διοτι ἐκεῖνοι διά τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων, καί τοῦ μοναδικοῦ πολιτεύματος, πρῶτον ἐκαθαρίζοντο, καί τότε ἤρχιζον νά καθαρίζωσι τούς ἄλλους• πρῶτον ἐφωτίζοντο, καί ὕστερον ἐφώτιζον• πρῶτον ἐτελειοῦντο, καί ὕστερον ἐτελειούν• καί συντόμως εἰπεῖν, πρῶτον ἠγιάζοντο, καί ὕστερον ἠγίαζον.»[1]  Εἶναι φοβερό αὐτό πού μᾶς λέει ὁ Ἅγιος. Εἶναι κάτι πού ὑπάρχει σέ ὅλη τή Πατερική γραμματεία. Βλέπουμε πολλά προβλήματα μέσα στόν κλῆρο πού πηγάζουν ἀπό τήν ἔλειψη τῶν ἀνωτέρω κριτηρίων, κάτι πού τελικά, σκανδαλίζει τούς πιστούς. Γιά αὐτό κανονικά, θά ἔπρεπε ὅσοι θέλουν νά εἰσέλθουν στήν τάξη τοῦ Κλήρου, νά ἔχουν περάσει τό στάδιο τῆς Καθάρσεως ἤ τουλάχιστον νά παλεύουν νά τήν ἀποκτήσουν. Ὅλοι γνωρίζουμε σέ ποιά ἐποχή ζοῦμε ἀλλά δέν μπορεῖ νά τό χρησιμοποιοῦμε αὐτό ὡς δικαιολογία. Λέει λίγο παρακάτω ὁ Ἄγ. Νικόδημος, «Ὅτι τό πάλαι οἱ Ἀρχιερεῖς, δέν ἐγίνοντο αὐτόκλητοι, ἀλλά, ἤ Θεοκλητοί, ἤ Δημοκλητοί». Δηλαδή ὑπάρχουν σαφῆ κριτήρια στό ποιός μπορεῖ νά ἱερωθεῖ καί ὄχι μόνο νά εἶναι «καλό παιδί»!!! Ὑπάρχουν καί τά λεγόμενα «κωλύματα» πού πρέπει νά προσέχει ὁ ὑποψήφιος μαζί καί μέ τήν σύζυγό του (ἐάν θά εἶναι ἔγγαμος). Ὁ ἱερέας «δανείζει» τόν ἑαυτό του καί γίνεται ἀγωγός της Θείας Χάριτος!!! Ἄρα, καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει νά εἶναι σωματικά καί ψυχικά καθαρός αὐτός ἀλλά καί ἡ σύζυγος τούς ἐπειδή μέ τό μυστήριο τοῦ γάμου, «εἰς σάρκα μίαν» ἑνώνονται!

Αὐτό τό πρόβλημα ὅμως ξεκινᾶ ἀπό ἕνα ἄλλο, βαθύτερο πρόβλημα πού ὑπάρχει ἐδῶ καί δεκαετίες στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Παρατηρεῖται σήμερα, ἡ γενική ἄποψη ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι «Θρησκεία τῆς Ἀγάπης, τῆς Εἰρήνης, κ.α.». Αὐτό εἶναι ἕνα μεγάλο λάθος! Καταρχᾶς, ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη μας δέν εἶναι θρησκεία, δηλαδή ἀνθρώπινο κατασκεύασμα ἀλλά ἀποκάλυψη ἀπό τόν Θεό, τρόπο ζωῆς. Καταχρηστικά μπορεῖ νά τό ὀνομάζουμε ἔτσι γιά τήν καλύτερη κατανόηση τοῦ κόσμου, ἀλλά καλό εἶναι νά γνωρίζουμε τό ὀρθό.

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέει, «Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γήν• οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλά μάχαιραν.»[2]  Εἶναι βαρύς ὁ λόγος ἀλλά δέν ἐννοεῖ ὅτι νά τούς μισεῖς ὅλους. Ἄν ἀγαπᾶς πραγματικά τόν Χριστό μέ ὅλη σου τήν καρδιά, τότε θά μπορέσεις νά ἀγαπήσεις καί τόν πλησίον σου. Αὐτή ἡ «ἀγάπη» πού χρησιμοποιοῦμε παντοῦ εἶναι μία, ψευτική, ἐπιφανειακή ἀγάπη. Ἡ συμπεριφορά ἑνός πραγματικοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, πρέπει νά εἶναι «ἀμυντο-ἐπιθετική». Δηλαδή, νά μένουμε στά αὐτά πού πιστεύει ἡ Ἐκκλησία ἀλλά ὅταν κινδυνεύει νά ἀλλοιωθεῖ ἡ πίστη μας, νά ὑπερασπιζόμαστε καί ὄχι νά βγαίνουμε στήν ἐπίθεση γιά νά ἐξουδετερώσουμε ὅποιον μας τήν ἀπειλεῖ. Θά πορευόμαστε μέ πίστη καί ἄσκηση γιά νά δυναμώσουμε τή πίστη μας καί ἔτσι θά ἀποκτήσουμε πραγματική ἀγάπη, μαζί μέ ἄλλα χαρίσματα. Ἀκριβῶς γιά αὐτό τόν λόγο ἡ Ἐκκλησία κατηγορεῖ τήν ἁμαρτία καί ὄχι τό πρόσωπο πού τήν κάνει, τόν ἁμαρτωλό. Δέν πρέπει νά πηγαίνουμε στά ἄκρα, στόν Ζηλωτισμό ἤ στόν Οἰκουμενισμό ἀλλά νά ἐπιλέγουμε τή βασιλική ὁδό τῆς Ἐκκλησίας.

Νά γνωρίζουμε ὅτι ὅλοι μας εἴμαστε δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ ἀλλά δέν εἴμαστε ὅλοι παιδιά τοῦ Θεοῦ! Μόνο αὐτοί πού θά πιστέψουν πραγματικά στόν Χριστό καί συμμετέχουν στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μποροῦν νά ὀνομαστοῦν «παιδιά τοῦ Θεοῦ». Ἡ ἀγάπη ὅταν δέν πηγάζει ἀπό τόν Τριαδικό Θεό, εἶναι κενή καί ψεύτικη. Μόνο πιστεύοντας καί ἀγαπώντας πραγματικά τόν Θεό, μποροῦμε νά ἔχουμε πραγματική εἰρήνη καί ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους μας.  

 

---

[1] ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, «Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον», σελ. 31

[2] Ματθ. 10, 34

On Love, Elder Joseph the Hesychast

 

 

Source: Orthodox Heritage

Τελετουργικά θέματα (πβ΄) Τα αναστάσιμα απολυτίκια του Όρθρου της Κυριακής «Σήμερον σωτηρία» και «Αναστάς εκ του μνήματος»! Του Λειτουργιολόγου Γεώργιου Ζαραβέλα

Τελετουργικά θέματα (πβ΄) Τα αναστάσιμα απολυτίκια του Όρθρου της Κυριακής «Σήμερον σωτηρία» και «Αναστάς εκ του μνήματος»! Του Λειτουργιολόγου Γεώργιου Ζαραβέλα

Γεωργίου Ζαραβέλα 

Θεολόγου

ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας - Λειτουργικής ΕΚΠΑ

Η τάξη του αναστάσιμου Όρθρου της Κυριακής περιλαμβάνει δύο μοναδικά για την ακολουθία αυτή αναστάσιμα απολυτίκια, τα«Σήμερον σωτηρία»και «Αναστάς εκ του μνήματος». Ο Γ. Ρήγας αναφέρει στο Τυπικό, που συνέγραψε, ότι αυτά συνιστούν ποιήματα του Ιωάννου Δαμασκηνού, χωρίς να υπάρχει καμία άλλη αναφορά, σχετικά με τον υμνογράφο, που τα συνέθεσε.

Η παλαιά καταγωγή τους είναι δεδομένη, αφού απαντώνται στην πλειονότητα των παλαιών λειτουργικών βιβλίων. Η χρήση τους ήταν κοινή τόσο στον ασματικό, όσο και στο μοναστικό Όρθρο. Η νεώτερη πρακτική είχε απωθήσει τη λειτουργική χρήση του δεύτερου από αυτά («Αναστάς εκ του μνήματος»), αφού κάθε Κυριακή ψαλλόταν μόνο το έτερο «Σήμερον Σωτηρία». Η συνήθεια αυτή έθεσε σε λήθη, ιδίως στις ενορίες, το δεύτερο τροπάριο, αφού μέχρι σήμερα βρίσκεται σε αχρησία σε αρκετές λατρευτικές συνάξεις. 

Η ορθή τυπική διάταξη δεν αγνοεί κανένα από τα δύο, αλλά τα τοποθετεί σε διαφορετικές ημέρες της λατρείας. Το «Σήμερον σωτηρία», επομένως, ψάλλεται στο τέλος του Όρθρου μετά τη Μεγάλη Δοξολογία και τον συνημμένο σε αυτή Τρισάγιο Ύμνο κατά τις Κυριακές του α’, β’, γ’ και δ’ ήχων, δηλαδή των τεσσάρων κύριων ήχων της Παρακλητικής. Το «Αναστάς εκ του μνήματος» αντίθετα, ψάλλεται κατά τις υπόλοιπες Κυριακές της Παρακλητικής, δηλαδή των τεσσάρων πλαγίων ήχων (πλ. α’, πλ. β’, βαρύς και πλ. δ’).

Οι Κυριακές, κατά τις οποίες ψάλλονται σε εναλλαγή τα τροπάρια αυτά διαφέρουν σε παλαιότερη παράδοση της τυπικής διάταξης. Οι δύο ύμνοι σύμφωνα με αρχαιότερο τυπικό της ακολουθίας, ψάλλονταν εναλλάξ κάθε δεύτερη Κυριακή, δηλαδή το «Σήμερον σωτηρία» κατά τις Κυριακές των α’, γ’, πλ. α’ και βαρέως ήχων, ενώ το «Αναστάς εκ του μνήματος» κατά τις υπόλοιπες Κυριακές των β’, δ’, πλ. β’ και πλ. δ’ ήχων. Η τάξη αυτή συνδεόταν με το ασματικό τυπικό, αλλά σταδιακά αντικαταστάθηκε από την πρώτη και σήμερα επικρατούσα, με την αλλαγή να παρατηρείται στη βάση του μοναστηριακού τυπικού.

Η αρχαία παράδοση της εναλλαγής των δύο τροπαρίων κατά Κυριακή ή ανά τέσσερις Κυριακές τέθηκε σε αχρησία στους νεώτερους χρόνους. Το εν χρήσει σήμερα Τυπικό της Μ.Χ.Ε., όπως αυτό καταγράφηκε από τον πρωτοψάλτη Γ. Βιολάκη, μαρτυρά μόνο το «Σήμερον σωτηρία» και δεν αναφέρει τίποτα για το έτερο απολυτίκιο. Το παλιότερο Τυπικό της Μ.Χ.Ε., του Κωνσταντίνου Πρωτοψάλτου, στις δύο πατριαρχικές εκδόσεις του, το 1838 και το 1851, προβλέπει ακριβώς τα ίδια, σε αντίθεση με την επανέκδοση της Β’ πατριαρχικής έκδοσης του 1851 (Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 1885), που αναφέρει τη χρήση και των δύο απολυτικίων. Το Σύστημα Τυπικού του Κων. Παπαγιάννη αποκαθιστά την αρχαία τάξη σχετικά με τα δύο απολυτίκια, που θεωρεί και τα δύο ως εναλλάξ ψαλλόμενα, το ένα στους κύριους και το άλλο τους πλαγίους ήχους.

Τα εξεταζόμενα απολυτίκια ψάλλονται εναλλακτικά όλες τις Κυριακές του εκκλησιαστικού έτους, ακόμα και όταν συμπίπτει θεομητορική εορτή ή απόδοση δεσποτικής ή θεομητορικής εορτής. Το δε «Σήμερον σωτηρία»ψάλλεται, επίσης, το Σάββατο του Λαζάρου. Σύμφωνα με το Τυπικό του Ναού της Αναστάσεως, το ίδιο απολυτίκιο ψαλλόταν και στον Όρθρο της Κυριακής του Πάσχα, χωρίς να υπάρχει καμία άλλη σχετική αναφορά.

Ο ήχος, στον οποίο ψάλλονται τα απολυτίκια αυτά, αποτελεί ζήτημα με ποικιλία εκδοχών. Τα λειτουργικά βιβλία επιγράφουν ότι το «Σήμερον σωτηρία» ψάλλεται σε ήχο δ’, ενώ το «Αναστάς εκ του μνήματος» σε ήχο β’ ή πλ. δ’. Ως προς το δεύτερο απολυτίκιο, η εκδοχή του β’ ήχου είναι επικρατέστερη, αφού το εν λόγω τροπάριο συνιστά κάθισμα του Όρθρου της Τετάρτης των Μυροφόρων και μελωδείται στον αυτό ήχο. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το θεοτοκίο «Υπερευλογημένη υπάρχεις», το οποίο είναι κάθισμα της β’ στιχολογίας του Όρθρου της Κυριακής του β’ ήχου, απαντάται και ως θεοτοκίο του δοξαστικού των αίνων της Κυριακής και ψάλλεται πάντοτε στο β’ ήχο και όχι στον ήχο του εκάστοτε εωθινού ή οιουδήποτε άλλου δοξαστικού.

Η μελώδηση των απολυτικίων αυτών σε ποικιλία ήχων είναι πρακτική, που ανάγεται στην εποχή του Πέτρου Λαμπαδαρίου, αφού εκείνος συνέθεσε το«Σήμερον σωτηρία» και στους οκτώ ήχους. Η συνήθεια να ψάλλεται καθένα από αυτά στον ήχο της εβδομάδας βασίζεται στην παράδοση του Πέτρου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και ορθή. Προτιμότερο είναι κάθε τροπάριο να ψάλλεται στον οικείο του ήχο, δηλαδή το «Σήμερον σωτηρία»στον δ’ ήχο και το «Αναστάς εκ του μνήματος» στο β’ ήχο.

Η σύνθεση του «Σήμερον σωτηρία» στην οκταηχία από τον Πέτρο Λαμπαδάριο εικάζεται, ότι ήταν αποφασιστικού χαρακτήρα για το προβάδισμά του έναντι του άλλου απολυτικίου. Η κίνηση του Πέτρου επικράτησε στην πατριαρχική τάξη και μέσω αυτής καταγράφηκε στα Τυπικά της ΜτΧΕ. Η επαναφορά του «Αναστάς εκ του μνήματος» στη λειτουργική χρήση και η εκτέλεση των δύο τροπαρίων στους οικείους ήχους τους συνιστούν πράξεις απλές, που δεν αλλοιώνουν την παραδεδομένη διάταξη της ακολουθίας του Όρθρου, αλλά την πλουτίζουν και την επανασυνδέουν με την αρχέγονη τάξη της.

Βιβλιογραφία:

Βιολάκη Γ., Τυπικόν της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, Σειρά: Εκκλησιαστική Βιβλιοθήκη, εκδ. Βασ. Δ. Σαλίβερου, Αθήναι χ.χ. 

Κωνσταντίνου Πρωτοψάλτου, Τυπικόν Εκκλησιαστικόν κατά το ύφος της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, Εν Κωνσταντινουπόλει 18381 και 18512. 

Παπαγιάννη Κων., Σύστημα Τυπικού των ιερών ακολουθιών του όλου ενιαυτού, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2006. 

Τερζόπουλου Κων., Κωνσταντίνος Πρωτοψάλτης ο Βυζάντιος και η συμβολή του στην ψαλτική παράδοση, Διδακτορικὴ διατριβὴ, Σειρά: Μελέται, αρ.: 8, εκδ. Ίδρυμα Βυζαντινής Μουσικολογίας, Αθήνα 2004. 

Φουντούλη Ιω. Μ., Απαντήσεις εις λειτουργικάς απορίας, τ. Α’, εκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 20066.

ΚΑΛΟ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΜΗΝΑ!!!!

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΟΤΑΝ ΧΑΡΙΖΕΙ

1. Στους εχθρούς του: Συγχώρεση

2. Στους φίλους του: Την καρδιά του

3. Στα παιδιά του: Παράδειγμα

4. Στους αντιφρονούντες: Ανοχή

5. Στον πατέρα του: Υπακοή

6. Στη μητέρα του: Τρυφερότητα

7. Στον εαυτό του: Αυτοσεβασμό

8. Στους γείτονες του: Καλούς τρόπους

9. Στους παραπαίοντες: Κατανόηση

10. Σέ όλους ΑΓΑΠΗ!!!!!!! 

«Να διαγράψετε το "εγώ" από το λεξιλόγιο σας, παιδιά»

Φεβρουάριος του 1988. Στις Καρυές κάνει αρκετό κρύο. Έχει σημαντικό υψόμετρο. Έχει και υγρασία που δυσκολεύει τα πράγματα.
Σήμερα όμως είναι ξερός ο καιρός. Έχει κι ένα αεράκι που αν είσαι καλά ντυμένος το απολαμβάνεις. Είναι απόγευμα. Μόλις έπεσε ο ήλιος πίσω από το βουνό.

Προχωρούμε στο μονοπάτι μαζί με τον π. Παΐσιο. Στον δρόμο συναντούμε τον π. Καλλίνικο από τη Σκήτη του Κουτλουμουσίου. Φθάνουμε στο ξύλινο γεφυράκι του. Γύρω μας φουντουκιές γυμνές χωρίς φύλλα. Μόνο κλαδιά.

«Μπα, ποιός έφερε μανταρίνια;», ρωτά έκπληκτος ο π. Παΐσιος.

Στο βάθος, σε απόσταση μεγαλύτερη από εξήντα μέτρα, διακρίνεται η πόρτα της αυλής του και κάτι που ροδίζει στη βάση της, ίσως να 'ναι χρώματος πορτοκαλί. Η απόσταση δεν αφήνει περιθώρια για περισσότερες λεπτομέρειες.

Σε λίγη ώρα πλησιάζουμε. Πράγματι, βλέπουμε μια μεγάλη σακούλα διαφανή, πορτοκαλί χρώματος, γεμάτη μανταρίνια. Πού τα είδε ο άνθρωπος! Πώς διέκρινε ότι είναι μανταρίνια και όχι πορτοκάλια! Αφού δε και η σακούλα είναι πορτοκαλί, θα μπορούσε να περιείχε και μήλα.

«Πως μ' αρέσουν τα μανταρίνια!», λέει με εμφανώς προσποιητή λαιμαργία, ο γέροντας. «Θα κρατήσω για τον εαυτό μου τρία. Καλύτερα, ας τα κάνω πέντε. Μια που βρήκα την ευκαιρία, θα πάρω επτά», λέει με ένα πολύ χαριτωμένο χαμόγελο και σταματά. «Πάρε τα υπόλοιπα, π. Καλλίνικε, και πήγαινε τα απέναντι στον γερο-Ιωσήφ».

Ο γερο-Ιωσήφ ήταν ένα γεροντάκι στην Κουτλουμουσιανή Σκήτη, 103 ετών, που όμως καθημερινά καλλιεργούσε τον κήπο του.
Ο π. Καλλίνικος έβαλε σχήμα, ζήτησε ευλογία και έφυγε. Εμείς με τον π. Παΐσιο μπήκαμε στο καλυβάκι του. Καθίσαμε στο ένα κελλί και μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι χειρόγραφα κείμενά του.

Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και χτυπάει το σίδερο της αυλόπορτας. Κάποιοι ήλθαν για να τον συναντήσουν.
«Να ανοίξω, γέροντα;», ρωτώ.
«Άσε καλύτερα. Αν είναι περίεργοι θα φύγουν. Αν είναι πονεμένοι ή διψασμένοι θα επιμείνουν».
Συνεχίζουμε την ανάγνωση. Σε λίγα λεπτά ξαναχτυπάει το σίδερο.
«Τί κάνουμε τώρα, γέροντα;». ξαναρωτώ.
Στο παράθυρο του, αντί κουρτίνας κρεμόταν ένα κομμάτι από σεντόνι.
«Κοίτα λοξά, να μην σε δουν και δες πόσοι είναι», μου λέγει.
«Δεν μπορώ να τους μετρήσω, δεν φαίνονται», απαντώ.
«Καλά, δεν ξέρεις ούτε αριθμητική; Τί έκανες τόσα χρόνια στην Αμερική; Ας περιμένουμε, αυτοί θα ξαναχτυπήσουν».

Πράγματι, σε λίγα λεπτά, χτυπούν για τρίτη φορά.
«Τώρα θα προσπαθήσω εγώ να τους μετρήσω. Μπορεί να μην τελείωσα το Δημοτικό, αλλά θα τα καταφέρω», μου λέγει.
Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της καλύβας.

«Τί πάθατε. παλικάρια, τέτοια ώρα; Τί ήλθατε να κάνετε;».
«Πάτερ, θέλουμε λίγο να σας δούμε. Γίνεται;».
«Να με δείτε γίνεται. Αλλά τί θα βρούμε να σας κεράσουμε. Πόσοι είστε; Για να σας μετρήσω ένας, δύο. επτά. Για να δω τί θα βρούμε στο μαγαζί, τέτοια ώρα».

Μπαίνει μέσα και επιστρέφει με τα επτά μανταρίνια.
Τί φοβερός άνθρωπος, σκέπτομαι έκπληκτος από μέσα. Πού το ήξερε και κράτησε τα μανταρίνια ! Το προγνώριζε; Τον φώτισε ο Θεός χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί;

«Από πού έρχεσθε, παλικάρια;», ρωτάει με ενδιαφέρον.
«Είμαστε από την Αθήνα. Και ο Βruce με τον John από την Αμερική».
«Από την Αμερική; Μα αν τους κεράσουμε ένα μανταρίνι, αυτοί θα μας ρεζιλέψουν σε όλο τον κόσμο. Για να βρούμε κάτι Αμερικάνικο στο supermarket».

Ξαναμπαίνει μέσα και επιστρέφει με ένα πακέτο αμερικάνικα μπισκότα και ένα κουτί ξηρούς καρπούς διαφόρων ειδών Ρlanters, της πιο φημισμένης δηλαδή μάρκας στην Αμερική. Έκπληκτοι αυτοί εκφράζουν τον θαυμασμό και τον εντυπωσιασμό τους.

«Πάτερ, τί συμβολίζει το τάλαντο που χτυπούν στα μοναστήρια;», ρωτάει δειλά ο ένας.

«Δεν ξέρω τί συμβολίζει. Ούτε και έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει άξια δεν είναι να χτυπάει κάνεις το τάλαντο του μοναστηρίου, αλλά να πολλαπλασιάζει το τάλαντο του Θεού.

Ακούστε, παιδιά! Επειδή η ώρα πέρασε, πρέπει να πηγαίνετε. Ένα μόνο να πω: το πρόβλημα με τους Αμερικάνους είναι ότι στα Αγγλικά το "εγώ" γράφεται πάντοτε με κεφαλαίο, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε-πότε και με μικρό».

Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικάνοι:
«Αυτό τί σημαίνει; Εμείς τί πρέπει να κάνουμε;».

«Να διαγράψετε το "εγώ" από το λεξιλόγιο σας, παιδιά. Ο εγωισμός είναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως».

Η αγιότητα έχει μια ευγένεια, μια λεπτότητα, μια χάρη πάνω της. Δεν είπε σοφίες ούτε θεολογίες ούτε έκανε εντυπωσιακές αποκαλύψεις.

Γέμισε όμως όλων την καρδιά. Προνόησε διακριτικά, κάλυψε το χάρισμά του, ευγενικά κέρασε τους επισκέπτες του, όμορφα πρωτοτύπησε με τον τρόπο του, οικοδόμησε με τον λόγο του, ανέπαυσε με την παρουσία του.

Χωρίς να προσπαθεί να πείσει για κάτι κανέναν, πείθει για τα πιο μεγάλα όλους. Δίπλα του φωτίζεσαι, χαίρεσαι, αναπαύεσαι. Αισθάνεσαι σαν τη Μαρία «παρά τους πόδας του Ιησού».
Σαν τους αποστόλους στο όρος της θείας Μεταμορφώσεως - δεν θέλεις να ξεκολλήσεις με τίποτα.

Του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου