Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Β´ Λουκά (Λουκ. στ΄ 31-36) Η αγάπη προς τους εχθρούς

Ευαγγέλιο Κυριακής Β´ Λουκά 30-9-2018

Εἶπεν ὁ Κύριος· καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.

Απόδοση σε νεοελληνική το Ευαγγέλιο Κυριακής Β´ Λουκά

Αλλά σε σας που μ’ ακούτε λέω: Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε καλό σ’ εκείνους που σας μισούνε, να ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται και να προσεύχεστε για εκείνους που σας προσβάλλουν. Σ’ εκείνον που σε χτυπά στο ένα μάγουλο, γύριζέ του και το άλλο κι εκείνον που σου παίρνει το πανωφόρι μην τον εμποδίσεις να σου πάρει και το πουκάμισο. Στον καθένα που σου ζητάει δίνε, και από εκείνον που παίρνει τα δικά σου, πίσω μην τα ζητάς. Κι όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς. Άλλωστε, αν αγαπάτε μόνο εκείνους που σας αγαπούνε, τότε ποια είναι η χάρη που σας έχει δοθεί; Γιατί και οι αμαρτωλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπάνε.

Και αν κάνετε καλό μόνο σ’ εκείνους που σας κάνουν καλό, ποια είναι η χάρη που σας έχει δοθεί; Γιατί το ίδιο κάνουν και οι αμαρτωλοί. Κι αν δανείζετε σ’ εκείνους από τους οποίους ελπίζετε να ξαναπάρετε, ποια είναι η χάρη που σας έχει δοθεί; Γιατί και οι αμαρτωλοί δανείζουν σε αμαρτωλούς για να τύχουν την ίδια μεταχείριση. Αντίθετα, ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας και να κάνετε το καλό και να δανείζετε χωρίς να ελπίζετε οτιδήποτε, και θα είναι ο μισθός σας μεγάλος και θα γίνετε γιοι του Υψίστου, γιατί αυτός φέρεται με έλεος στους αχάριστους και στους κακόβουλους. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως είναι σπλαχνικός ο Πατέρας σας.

Πηγή:Proseuxi.gr

Κανών ικετήριος εις τον Κύριον

Κανών ικετήριος εις τον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν

Ωδή α΄. Ήχος β΄. Εν βυθώ κατέστρωσε.

Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού μακρόθυμε, τα της ψυχής μου θεράπευσον τραύματα, Ιησού και γλύκανον, την καρδίαν μου πολυέλεε δέομαι, Ιησού σωτήρ μου, ίνα μεγαλύνω σε σωζόμενος.

Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού διάνοιξον, της μετανοίας μοι πύλας φιλάνθρωπε, Ιησού και δέξαι με, σοι προσπίπτοντα και θερμώς εξαιτούμενον, Ιησού σωτήρ μου, των πλημμελημάτων την συγχώρησιν.

Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού εξάρπασον, εκ της χειρός του δολίου Βελίαρ με, Ιησού και ποίησον, δεξιόν καμέ παραστάτην της δόξης σου, Ιησού Χριστέ μου, μοίρας ευωνύμου λυτρωσάμενος.

Θεοτοκίον

Ιησούν γεννήσασα Θεόν, Δέσποινα δυσώπησον, υπέρ αχρείων ικετών πανάχραντε, όπως της κολάσεως, ταις πρεσβείαις σου λυτρωθώμεν αμόλυντε, οι μεμολυσμένοι, δόξης αϊδίου απολαύσαντες.

Ωδή γ΄. Εν πέτρα με της πίστεως.

Εισάκουσον φιλάνθρωπε Ιησού μου, του δούλου σου βοώντος εν κατανύξι, και ρύσαι Ιησού μου της καταδίκης, και της κολάσεως, μόνε μακρόθυμε, Ιησού γλυκύτατε πολυέλεε.

Υπόδεξαι τον δούλόν σου Ιησού μου, προσπίπτοντα συν δάκρυσιν Ιησού μου, και σώσον Ιησού μου μετανοούντα, και της γεέννης με, Δέσποτα λύτρωσαι, Ιησού γλυκύτατε πολυέλεε.

Τον χρόνον Ιησού μου ον δέδωκάς μοι, εις πάθη εδαπάνησα Ιησού μου, διό με Ιησού μου μη απορρίψης, αλλ’ ανακάλεσαι, δέομαι Δέσποτα, Ιησού γλυκύτατε και διάσωσον.

Θεοτοκίον

Παρθένε η τεκούσα τον Ιησού μου, ικέτευε ρυσθήναί με της γεέννης, η μόνη προστασία των θλιβομένων, θεοχαρίτωτε, και καταξίωσον, της ζωής πανάμωμε της αγήρω με.

Κάθισμα. Ήχος α΄. Τον τάφο σου Σωτήρ.

Σωτήρ μου Ιησού, ο τον άσωτον σώσας, σωτήρ μου Ιησού, ο δεξάμενος πόρνην, καμέ νυν ελέησον, Ιησού πολυέλεε• σώσον οίκτειρον, ω Ιησού ευεργέτα, ώσπερ ώκτειρας, τον Μανασσήν Ιησού μου, ως μόνος φιλάνθρωπος.

Ωδή δ΄. Ελήλυθας εκ παρθένου.

Θεράπευσον, Ιησού μου ψυχής μου τα τραύματα, Ιησού μου δέομαι, και της χειρός με εξάρπασον, Ιησού μου εύσπλαγχνε, του ψυχοφθόρου Βελίαρ και διάσωσον.

Ημάρτηκα, Ιησού μου γλυκύτατε εύσπλαγχνε• Ιησού μου σώσόν με, τον προσφυγόντα τη σκέπη σου, Ιησού μακρόθυμε, και βασιλείας της σης με καταξίωσον.

Ουχ ήμαρτεν, Ιησού μου ουδείς ώσπερ ήμαρτον, εγώ ο ταλαίπωρος, νυν δε προσπίπτω δεόμενος• Ιησού μου σώσόν με, και την ζωήν Ιησού μου κληροδότησον.

Θεοτοκίον

Πανύμνητε Ιησούν η γεννήσασα Κύριον, αυτόν καθικέτευε, του λυτρωθήναι κολάσεως, πάντας τους υμνούντάς σε, και Θεοτόκον κυρίως ονομάζοντες.

Ωδή ε΄. Ο φωτισμός των εν σκότει.

Συ φωτισμός, Ιησού μου νοός μου, συ σωτηρία, της απεγνωσμένης ψυχής μου Σώτερ, συ Ιησού μου της κολάσεως ρύσαι, και γεέννης εμέ κραυγάζοντα, σώσον Ιησού μου, Χριστέ με τον άθλιον.

Ολοσχερώς Ιησού μου προς πάθη της ατιμίας, καταβεβλημένος ήδη κραυγάζω• συ Ιησού μου, βοηθείας μοι χείρα, καταπέμψας έκσπασον κράζοντα, σώσον Ιησού μου, Χριστέ με τον άθλιον.

Βέβηλον νουν, Ιησού περιφέρων αναβοώ σοι• κάθαρον του ρύπου με των πταισμάτων, και λύτρωσαί με τον εις βάθη κακίας, εξ αγνωσίας κατολισθήσαντα, σώτερ Ιησού μου, και σώσόν με δέομαι.

Θεοτοκίον

Τον Ιησούν, η γεννήσασσα Κόρη Θεοκυήτορ, τούτον εκδυσώπει σωθήναι πάντας τους ορθοδόξους, μοναστάς και μιγάδας, και γεέννης ρυσθήναι κράζοντας• πλην σου προστασίαν, βεβαίαν ουκ έγνωμεν.

Ωδή . Εν αβύσσω πταισμάτων.

Ιησού μου Χριστέ πολυέλεε, εξομολογούμενον δέξαι με Δέσποτα, ω Ιησού και σώσόν με, και φθοράς Ιησού με εξάρπασον.

Ιησού μου ου γέγονεν έτερος, άσωτος ουδείς, ως εγώ ο ταλαίπωρος, ω Ιησού φιλάνθρωπε• αλλά συ Ιησού με διάσωσον.

Ιησού μου και πόρνην και άσωτον, και τον Μανασσήν και τελώνην νενίκηκα, ω Ιησού μου πάθεσι, και ληστήν Ιησού Νινευίτας τε.

Θεοτοκίον

Ιησού τον Χριστόν μου κυήσασα, άχραντε Παρθένε, η μόνη αμόλυντος, μεμολυσμένον όντα με, πρεσβειών σου υσσώπω νυν κάθαρον.

Κοντάκιον. Ήχος δ΄. Επεφάνης σήμερον.

Ιησού γλυκύτατε, το φως του κόσμου, της ψυχής μου φώτισον, τους οφθαλμούς Υιέ Θεού, τη θεαυγεί σου λαμπρότητι, ίνα υμνώ σε το φως το ανέσπερον.

Ωδή ζ΄. Εικόνος χρυσής.

Χριστέ Ιησού, ουδείς ήμαρτεν εν γη εκ του αιώνος, ω Ιησού μου ώσπερ ήμαρτον, εγώ ο τάλας και άσωτος• όθεν Ιησού μου βοώ σοι• μελωδούντά με οίκτειρον, ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών.

Χριστέ Ιησού, εν τω φόβω σου βοώ καθήλωσόν με, ω Ιησού μου και κυβέρνησον, νυν προς λιμένα τον εύδιον, όπως Ιησού μου οικτίρμον, μελωδώ σοι σωζόμενος• ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών.

Χριστέ Ιησού, μυριάκις υπεσχέθην σοι ο τάλας, ω Ιησού μου την μετάνοιαν, αλλ’ εψευσάμην ο άθλιος. Όθεν Ιησού μου βοώ σοι• την αναίσθητον μένουσαν, ψυχήν μου φώτισον Χριστέ, ο των πατέρων Θεός.

Θεοτοκίον

Χριστόν Ιησούν, η γεννήσασα φρικτώς και υπέρ φύσιν, αυτόν δυσώπει παναμώμητε, τα παρά φύσιν μου πταίσματα, πάντα συγχωρήσαί μοι Κόρη, ίνα κράζω σωζόμενος• ευλογημένη η Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ωδή η΄. Τον εν καμίνω του πυρός.

Σε Ιησού μου δυσωπώ• ως την πόρνην Ιησού μου ελυτρώσω, των πολλών εγκλημάτων, ούτω καμέ Ιησού, Χριστέ μου λύτρωσαι και κάθαρον, την ρερυπωμένην ψυχήν μου, Ιησού μου.

Καθυποκύψας Ιησού, ταις αλόγοις ηδοναίς άλογος ώφθην, και τοις κτήνεσιν όντως, ω Ιησού μου οικτρώς, ο τάλας Σώτερ αφωμοίωμαι• όθεν Ιησού με της αλογίας ρύσαι.

Περιπεσών ω Ιησού, ψυχοφθόροις εν λησταίς απεγυμνώθην, την στολήν Ιησού μου, την θεοΰφαντον νυν, και κείμαι μώλωψι κατάστικτος• έλαιον Χριστέ μου επίχεε και οίνον.

Θεοτοκίον

Τον Ιησού μου και Θεόν, η βαστάσασα Χριστόν ανερμηνεύτως, Θεοτόκε Μαρία, τούτον δυσώπει αεί, κινδύνων σώζεσθαι τους δούλους σου, και τους υμνητάς σου απείρανδρε Παρθένε.

Ωδή θ΄. Τον εκ Θεού Θεόν Λόγον

Τον Μανασσήν Ιησού μου, τον τελώνην την πόρνην, τον άσωτον οικτίρμον Ιησού, και τον ληστήν υπερβέβηκα, Ιησού μου εν έργοις, αισχίστοις και ατόποις Ιησού• αλλά συ Ιησού μου, προφθάσας με διάσωσον.

Τους εξ Αδάμ Ιησού μου, αμαρτήσαντας πάντας, προ νόμου και εν νόμω Ιησού, και μετά νόμον ο άθλιος, Ιησού μου και χάριν, νενίκηκα τοις πάθεσιν οικτρώς, αλλά συ Ιησού μου, τοις κρίμασί σου σώσόν με.

Μη χωρισθώ Ιησού μου, της αφράστου δόξης, μη τύχω της μερίδος Ιησού, της ευωνύμου γλυκύτατε, Ιησού αλλά συ με, τοις δεξιοίς προβάτοις σου Χριστέ, Ιησού μου συντάξας, ανάπαυσον ως εύσπλαγχνος.

Θεοτοκίον

Τον Ιησούν Θεοτόκε, ον εβάστασας μόνη, απείρανδρε Παρθένε Μαριάμ, τούτον αγνή εξιλέωσε, ως υιόν σου και κτίστην, ρυσθήναι τους προστρέχοντας εις σε, πειρασμών και κινδύνων, και του πυρός του μέλλοντος.

Στιχηρά προσόμοια.
Ήχος πλ. δ΄. Όλην αποθέμενοι.

Ιησού γλυκύτατε, ψυχής εμής θυμηδία, Ιησού η κάθαρσις, του νοός μου Δέσποτα πολυέλεε, Ιησού σώσόν με, Ιησού σωτήρ μου, Ιησού μου παντοδύναμε, μη καταλίπης με, σώτερ Ιησού με ελέησον, και λύτρωσαι κολάσεως, πάσης Ιησού και αξίωσον, της των σωζομένων, μερίδος Ιησού και τω χορώ, των εκλεκτών σου με σύνταξον, Ιησού φιλάνθρωπε.

Ιησού γλυκύτατε, των αποστόλων η δόξα, Ιησού μου καύχημα, των μαρτύρων Δέσποτα παντοδύναμε, Ιησού σώσόν με, Ιησού σωτήρ μου, Ιησού μου ωραιότατε, τον σοι προστρέχοντα, σώτερ Ιησού μου ελέησον, πρεσβείαις της τεκούσης σε, πάντων Ιησού των αγίων σου, προφητών τε πάντων, σωτήρ μου Ιησού και της τρυφής, του παραδείσου αξίωσον, Ιησού πανάγαθε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Ιησού γλυκύτατε, των μοναζόντων το κλέος, Ιησού μακρόθυμε, ασκητών εντρύφημα και καλλώπισμα• Ιησού σώσόν με, Ιησού σωτήρ μου, Ιησού μου πολυέλεε, χειρός εξάρπασον, σώτερ Ιησού μου του δράκοντος, και τούτου των παγίδων με, σώτερ Ιησού ελευθέρωσον, λάκκου κατωτάτου, σωτήρ μου Ιησού αναγαγών, και δεξιοίς συναρίθμησον, Ιησού προβάτοις με.

Και νυν…

Θεοτοκίον

Μη καταπιστεύσης με, ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα, αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου• θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι, των δαιμόνων τα τοξεύματα• σκέπην ου κέκτημαι, ουδέ πού προσφύγω ο άθλιος, πάντοθεν πολεμούμενος, και παραμυθίαν ουκ έχω πλην σου• Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιστών, μη μου παρίδης την δέησιν, το συμφέρον ποίησον.

Ευχή εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Δέσποτα Χριστέ, ο Θεός, ο τοις πάθεσί σου τα πάθη μου θεραπεύσας και τοις τραύμασί σου τα τραύματά μου ιατρεύσας, χάρισαί μοι τω πολλά σοι πταίσαντι δάκρυα κατανύξεως• συγκέρασόν μου το σώμα από οσμής του ζωοποιού σώματός σου και γλύκανόν μου την ψυχήν τω σω τιμίω αίματι από της πικρίας, ην με ο αντίδικος επότισεν. Ύψωσον τον νουν μου προς σε, κάτω ελκυσθέντα, και ανάγαγέ με από του χάσματος της απωλείας, ότι ουκ έχω μετάνοιαν, ουκ έχω κατάνυξιν, ουκ έχω δάκρυον παρακλητικόν, τα επανάγοντα τα τέκνα προς την ιδίαν κληρονομίαν. Εσκότισμαι τον νουν εν τοις βιωτικοίς πάθεσι και ουκ ισχύω ατενίσαι προς σε εν οδύνη• ου δύναμαι θερμανθήναι τοις δάκρυσι της προς σε αγάπης. Αλλά, Δέσποτα Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο θησαυρός των αγαθών, δώρησαί μοι μετάνοιαν ολόκληρον και καρδίαν επίπονον εις αναζήτησίν σου• χάρισαί μοι την χάριν σου και ανακαίνισον εν εμοί τας μορφάς της σης εικόνος. Κατέλιπόν σε, μη με εγκαταλίπης• έξελθε εις αναζήτησίν μου, επανάγαγέ με προς την νομήν σου, συναρίθμησόν με τοις προβάτοις της εκλεκτής σου ποίμνης και διάθρεψόν με συν αυτοίς εκ της χλόης των θείων σου μυστηρίων, πρεσβείαις της πανάγνου Μητρός σου και πάντων των αγίων σου. Αμήν.

(Ποίημα Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτου)

Ένας άγγελος ψάλλει το «Ἄξιον ἐστίν».

Σε μια μεγάλη, δασωμένη ρεματιά, στο Άγιον Όρος, βρισκότανε και η Καλύβη των Εισοδίων της Θεοτόκου, ένα μικρό φτωχικό κελί, όπου ζούσαν ο γέροντας ιερομόναχος με τον υποτακτικό του.

Στο ταπεινό τους προσκυνητάρι έλεγαν ευλαβικά τις προσευχές τους και μονάχα για τη Θεία Λειτουργία πήγαιναν στον μεγάλο ναό, αρκετά μακριά από το κελάκι τους, όπου μαζεύονταν όλοι κελιώτες μοναχοί, για να παρακολουθήσουν τη Θεία Λειτουργία και να κοινωνήσουν.

Σάββατο απόγευμα ήτανε. Προτού σκοτεινιάσει θα χτυπούσε το σήμαντρο για την ολονύκτια αγρυπνία.

-Μείνε, παιδί μου, εδώ εσύ, είπε ο γέροντας στον υποτακτικό του. Πάω εγώ μόνος μου στη λειτουργία. Εσύ αποτελείωσε τις δουλειές σου και κάνε μονάχος σου την ακολουθία με το κομποσχοίνι και την ευχή.

– Να  ΄ναι ευλογημένο, γέροντα! Την ευχή σου, είπε το καλογεράκι και ασπάστηκε με σεβασμό το χέρι του γέροντά του.

Έφυγε βιαστικά ο γέροντας.

Γρήγορα αποτελείωσε τη δουλειά του το καλογεράκι. Κάθισε στο σκαμνί, εκεί στη γωνιά, κι έπιασε το κομποσχοίνι: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν. Κύριε…», ψιθύριζαν τα χείλη του κι η ψυχή του γονάτιζε μπροστά στο μεγαλείο του Θεού.

Είχε νυχτώσει πια για καλά. Προχώρησε η νύχτα της καλοκαιριάτικης 11ης Ιουνίου του 980. Σε μια στιγμή χτύπησε η πόρτα του καλυβιού. Ώσπου ν΄ ακούσει ο μοναχός, που ήτανε αφοσιωμένος στην προσευχή του, χτύπησε και ξαναχτύπησε.

«Κανένας νυχτωμένος αδελφός θα ξέμεινε στις ερημιές και στα σκοτάδια, είδε το φως του καντηλιού μας και μας χτυπάει», σκέφτηκε το καλογέρι κι έτρεξε ν΄ ανοίξει.

Πραγματικά! Ένας νέος, ομορφοκαμωμένος μοναχός στεκότανε στην πόρτα!

– Καλώς τονε! Πέρασε! του είπε ευγενικά και τον έμπασε στο φτωχικό κελάκι.

– Ξέμεινα στο βουνό κι είπα να μείνω εδώ τη νύχτα, αν γίνεται, είπε ο επισκέπτης.

– Μετά χαράς! Να, το κρεβάτι του γέροντα είν΄ αδειανό. Πήγε, βλέπεις, στην αγρυπνία. Βολέψου εκειδά για δυο τρεις ώρες, ώσπου να σηκωθούμε για τον όρθρο.

Βολεύτηκε ο αδελφός στου γέροντα τη γωνιά, κουλουριάστηκε κι ο μοναχός στο ξύλινο γιατάκι του. Ξεκλέψαν καναδυό ώρες ύπνο. Αξημέρωτα πεταχτήκανε για τον όρθρο.

Έβαλε λάδι στο καντήλι ο μοναχός, ανάψανε μια λαμπάδα μπρος στην εικόνα της κυρίας Θεοτόκου και αρχίσανε μία ο ένας, μία ο άλλος τις προσευχές του όρθρου. Μια ανείπωτη χαρά, μια ευφροσύνη ξεχείλιζε την καρδιά του υποτακτικού. «Είναι, ως φαίνεται, που κάνουμε την προσευχή με τούτον τον ευλογημένο αδελφό», σκεφτότανε το καλογεράκι.

Όταν ήρθε η στιγμή να ψάλλουνε τον αγγελικό ύμνο στη Θεοτόκο, άρχισε με δυνατή φωνή ο μοναχός, όπως τον ήξερε, όπως τον ψάλλανε ως τότε, όπως τον είχε γράψει ο άγιος Κοσμάς, ο Ποιητής: «Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν άσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ». Μα σαν τελείωσε, του λέει ο ξένος αδελφός:

– Δεν είναι έτσι. Να, το σωστό είναι όπως θα σου το ψάλλω εγώ.

Κι άρχισε γλυκόφωνα να ψάλλει:

«Ἄξιον ἐστί ὡς ἀληθώς, μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον, Σέ μεγαλύνωμεν».

– Τι όμορφο που είναι! Και πόσο γλυκά ψάλλεις! Πρέπει να το μάθω κι εγώ.

Τελείωσαν την προσευχή τους. Ξημέρωσε.

– Ώρα να πηγαίνω, είπε ο ξένος.

– Στάσου! Πες μου άλλη μια φορά τον ύμνο στη Θεοτόκο! Πρέπει να τον μάθω.

– Φέρε μου χαρτί και μελάνι να σου τον γράψω.

– Πού να βρεθεί στο καλύβι μας χαρτί και μελάνι!

– Φέρε μου τότε μια πλάκα.

Axion EstiΈφερε την πέτρινη πλάκα το καλογεράκι κι ο επισκέπτης του άρχισε με το δάχτυλο να γράφει πάνω στην πλάκα: «Ἄξιον ἐστιν…» και τα γράμματα γράφονταν βαθιά-βαθιά, λες κι η πλάκα ήτανε από κερί και το δάχτυλό του λες κι ήτανε γραφίδα.

Σαν τελείωσε, «να, έτσι πρέπει να ψάλλετε», είπε και χάθηκε από μπροστά του.

Γυρνούσε ο γέροντας από την αγρυπνία κι από μακριά άκουγε το καλογέρι του να ψάλλει γλυκά τον ύμνο. Σαν έφτασε και μπήκε στο καλύβι, είδε τη χαραγμένη πλάκα, άκουσε όσα του είπε ο υποτακτικός του και κατάλαβε.

– Παιδί μου, σ΄ επισκέφτηκε ο άγγελος Γαβριήλ. Αυτός είναι που στέλνεται από τον Θεό για την Παναγιά μας!

Την πλάκα με τον ύμνο την αφιέρωσαν οι αγιορείτες μοναχοί στον Πατριάρχη, στην Κωνσταντινούπολη. Κι η εικόνα της Παναγιάς μας, εκείνου του κελιού των Εισοδίων, ονομάστηκε από τότε «Ἄξιον ἐστιν».

Η εικόνα αυτή, σήμερα φυλάσσεται στον ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές του Αγίου Όρους.

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Πρέπει να σεβόμαστε τη γλώσσα που έχει η Εκκλησία μας

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Πρέπει να σεβόμαστε τη γλώσσα που έχει η Εκκλησία μας

Πρέπει να σεβόμαστε τη γλώσσα που έχει η Εκκλησία μας

Του π.Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Η Ορθοδοξία, ως η Εκκλησία του Χριστού, έχει σώσει την ελληνική μας γλώσσα σ' όλη την ιστορική διαχρονία της, από τον Ομηρο έως σήμερα, στη Θεολογία και τη λατρεία της. Αλλωστε ο αποστολικός και πατερικός λόγος διαχέεται συνεχώς στα λειτουργικά μας δρώμενα, ώστε να γίνεται «άκουσμα και λάλημα» του εκκλησιαστικού σώματος.

 Η διάκριση μεταξύ «αρχαίας» και «νέας» ελληνικής για την Ορθοδοξία δεν είναι πρόβλημα, διότι τον 16ο αιώνα, με την εξάπλωση στην «καθ' ημάς Ανατολή» των δυτικών προπαγανδών, παπικής και προτεσταντικής, που χρησιμοποιούσαν τη «δημοτική», το Εθναρχικό μας Κέντρο (Οικουμενικό Πατριαρχείο) έλαβε μια σημαντική απόφαση: η μεν λατρεία να διατηρήσει τη γλωσσική μορφή της, το κήρυγμα όμως να γίνεται στην καθημερινή γλώσσα του λαού. Αλλωστε και η γλώσσα της λατρείας, λόγω της συνέχειας της ελληνικής γλώσσας, προσφέρει γλωσσικό πλούτο, που ηχεί στα ώτα του λαού όχι ως κάτι το ξένο και, συνεπώς, ακατανόητο.

Οι ελληνόφωνοι έχουμε την ευλογία να έχουμε τους μάρτυρες της πίστεώς μας στη γλώσσα μας. Και εδώ ακριβώς τίθεται το πρόβλημα της εισηγούμενης από πολλούς μετάφρασης των λειτουργικών κειμένων μας. Η γλώσσα μας, εξάλλου, είναι βασικός φορέας του πολιτισμού μας, στον οποίο ανήκει και ο εκκλησιαστικός χώρος μας. Κάποιος έλεγε όμως ότι σ' αυτό τον τόπο είμαστε όλοι γιατροί και θεολόγοι. Γιατί είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να αποφανθούμε για ιατρικά και θεολογικά - εκκλησιαστικά θέματα, δίνοντας συνταγές και απαντήσεις. Ολοι οι Ρωμηοί, δηλαδή οι ορθόδοξοι, νιώθουμε τόσο δεμένοι με την εκκλησιαστική ζωή μας, ώστε θεωρούμε τον εαυτό μας ικανό να χρησιμοποιεί «ευκαίρως ακαίρως» (Β΄ Τιμ. 4, 2) εκκλησιαστικές εκφράσεις, χωρίς όμως να γνωρίζει το ορθό νόημά τους, προδίδοντας την άγνοιά του. Γι' αυτό τέτοια γλωσσικά ολισθήματα δεν περιποιούν, ασφαλώς, τιμή κυρίως σε επιστήμονες, που οφείλουν να έχουν γνώση του στοιχειώδους επιστημονικού δόγματος, ότι κανείς δεν εισέρχεται σε χώρους έξω από την ειδικότητά του. 

Θα προσπαθήσω να γίνω σαφέστερος με συγκεκριμένα παραδείγματα:

α) Πανεπιστημιακός καθηγητής, μιλώντας για νεκρό, γνωστό για την άστατη ζωή του, απεφάνθη: «Νεκρός δεδικαίωται (δηλαδή συγχωρήθηκε), όπως λέγει και η Γραφή». Και η μεν Γραφή (συγκεκριμένα, ο Απόστολος Παύλος, Ρωμ. 6, 7) πράγματι το λέγει, αλλά όχι μόνο αυτό, συμπληρώνοντας: «Από της αμαρτίας». Ο «νεκρός δεδικαίωται από της αμαρτίας» σημαίνει ότι ο άνθρωπος μετά θάνατον παύει πια να αμαρτάνει και όχι «του συγχωρούνται όλες οι αμαρτίες»! Και θα έλεγε κανείς, μικρό το κακό, αφού ακόμη και θεολόγοι έτσι χρησιμοποιούμε συχνά το παύλειο αυτό χωρίο. Πιστεύω όμως ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο: πώς θα δώσω εμπιστοσύνη εγώ σε κάποιον που με τόση επιπολαιότητα αποφαίνεται περί παντός επιστητού; Δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με κάποιον σεβασμό και τα θέματα της πίστεώς μας; Κάτι ανάλογο παρατηρείται σε συζητήσεις με επιστήμονες που διατείνονται σε εμάς τους κληρικούς ή θεολόγους ότι διάβασαν όλο το Ευαγγέλιο, την Αγία Γραφή και, στο τέλος, διαπιστώνεται πως ούτε καν τα έχουν ποτέ ανοίξει.

β) Αλλος Συνέλληνας, μέλος της «υψηλής» λεγομένης κοινωνίας, σε συνέντευξή του είπε τα ακόλουθα: «Οπως ήθελε και ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος έλεγε “πίστευε και μη ερεύνα”, κάτι που για μένα είναι αντιχριστιανικό». Και αν το έλεγε αυτό ο Απόστολος Παύλος δεν θα ήταν ούτε Παύλος ούτε Απόστολος της εν Χριστώ αληθείας. Κανείς Απόστολος ή Αγιος της Εκκλησίας μας δεν είπε ποτέ τέτοιο πράγμα. Είναι εύρημα πολύ μεταγενέστερο, και μάλιστα δυτικό. Θα ήθελα όμως να ερωτήσω: αν κάποιος κληρικός διατυπώσει απόψεις για κάποιον ειδικό επιστημονικό χώρο, δεν θα του υποδείξουν να περιορισθεί στα παπαδικά του; Το ίδιο, συνεπώς, ισχύει και για κείνον, όταν αποφαίνεται για ειδικά εκκλησιαστικά θέματα, αστοχώντας προκλητικότατα.

γ) Υπάρχει και μια άλλη πρόσφατη περίπτωση, μέσα στις πολλές φυσικά. Γνωστός δημοσιογράφος σχολίαζε σε άρθρο του καυστικά την Εκκλησία για τη συχνά χρησιμοποιούμενη φράση «Αγιος Αθηνών», «Αγιος Πειραιώς», προκειμένου να δηλωθεί κάποιος Επίσκοπος χωρίς το όνομα και τον τίτλο του. Και διερωτάτο αν μπορεί κανείς προ του θανάτου του να ονομάζει έτσι κάποιον, έστω και Επίσκοπο! Βέβαια, επειδή σέβομαι το πρόσωπο και διαβάζω συχνά τα κείμενά του, έσπευσα -για να τον βοηθήσω να σώσει το κύρος του, κυρίως ως επιστήμονος- να του υποδείξω με φιλικό σημείωμά μου ότι η παρατήρησή του αποδεικνύει ότι έχει πλήρη άγνοια της εκκλησιαστικής ζωής και γλώσσας. Του εξήγησα, λοιπόν, ότι, πέρα από την καθιερωμένη έννοια του όρου «Αγιος», που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που έφθασε στη θέωση και γι' αυτό τιμάται από το εκκλησιαστικό σώμα ως κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος, υπάρχει και μια άλλη, καθημερινή. Είναι η έννοια του ανήκοντος στη διακονία του Θεού και του λαού του, του αφιερωμένου, δηλαδή, στον Θεό ανθρώπου. Και του υπενθύμισα προσφωνήσεις τόσο γνωστές αλλά τελείως άγνωστες σ' αυτόν: «Αγιε ιεροψάλτα», «Αγιε νεωκόρε», «Αγιε επίτροπε» κ.λπ., όπου το «Αγιε» αντικαθιστά το κοσμικό «κύριε» και η Εκκλησία αποφεύγει, έτσι, τη γλωσσική εκκοσμίκευσή της.
Δεν θα επικαλεσθώ άλλα παραδείγματα, μολονότι θα μπορούσε κανείς και πολλά άλλα να αναφέρει. Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι υπάρχει χώρος στον οποίο αισθάνονται ελεύθεροι να ασυδοτούν οι πάντες. Και αυτός είναι η Εκκλησία. Είναι και αυτό στοιχείο της αγάπης της, που δέχεται τους πάντες με την ίδια αγάπη. Από την άλλη, επιβεβαιώνουν και πόσο ο εκκλησιαστικός λόγος έχει διαποτίσει τον λαό μας σ' όλα τα επίπεδά του. Σε τελευταία ανάλυση, τόσο εκείνοι που αφελώς διαστρεβλώνουν τα εκκλησιαστικά λόγια και πράγματα όσο και εκείνοι που σκόπιμα το κάνουν λησμονούν ότι κάθε χώρος έχει τη γλώσσα του, ιερή και απαραβίαστη από κάθε αμύητο. Υπάρχει, λοιπόν, και εκκλησιαστική - θεολογική γλώσσα, που θα έπρεπε και οι μη έχοντες σχέση μαζί της να τη σέβονται. Είναι, το λιγότερο, ζήτημα αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας αλλά και αυτοπροστασίας.

Εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”

Η απόρριψη του Χριστού

Η απόρριψη του Χριστού

H απόρριψη του Χριστού

Του Μητροπολίτη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ

Στα ἱερά εὐαγγέλια ἀναφέρονται παραδείγματα ἀνθρώπων πού δέχθηκαν τήν θεία πρόσκληση, ἀνταποκρίθηκαν σ’ αὐτή καί ἀφιερώθηκαν μέ μετάνοια καί πίστη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Ἀναφέρονται ὅμως παραλλήλως καί περιπτώσεις ἄλλων πού ἀπέρριψαν τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως οἱ περιπτώσεις:

α΄ Τῶν Γεργεσηνῶν (Ματθαίου η΄ 28-34)

  Ὅταν οἱ κάτοικοι τῶν Γεργέσων πληροφορήθηκαν τό θαῦμα πού ἐπετέλεσε ὁ Κύριος μας ἐλευθερώντας δύο δαιμονισμένους ἀπό τήν κακοποιό ἐξουσία τῶν δαιμόνων βγῆκαν ὅλοι μαζί νά συναντήσουν τόν Κύριο καί Τόν παρεκάλεσαν νά φύγει ἀπό τήν περιοχή τους, ἐπειδή μέ τό θαῦμα ζημιώθηκαν ἀπό τήν ἀπώλεια τῶν χοίρων πού κρημνίστηκε στήν λίμνη καί πνίγηκε.

  Οἱ Γεργεσηνοί ἐδίωξαν τόν Κύριο ἐπειδή ἔβλαψε τά ὑλικά συμφέροντά τους.

β΄ Τῶν Ναζαρηνῶν  (Μάρκου στ΄ 1-5).

 Κατά τήν διάρκεια τῆς πρώτης περιοδείας Του ὁ Κύριος ἐπισκέφθηκε μαζί μέ τούς Μαθητές Του τήν Ναζαρέτ πού μεγάλωσε. Πῆγε μέ τούς Μαθητές Του στήν Συναγωγή, πού ἦσαν συγκεντωμένοι οἱ πατριῶτες Του καί κατά τήν συνήθειά Του μίλησε στούς συγκεντρωμένους Ἰουδαίους.  Αὐτοί διερωτῶντο πῶς εἶχε τόση σοφία ὅταν δίδασκε; Πῶς ἔκανε θαύματα; Ἡ καταγωγή Του ἀπό φτωχή καί ἄσημη οἰκογένεια τούς ἐμπόδισε νά Τόν πιστέψουν. Ἐκεῖνος ἔμεινε κατάπληκτος ἀπό τήν ἀπιστία τους.

 Τόν εἶχαν ἀπορρίψει ἕνεκα τῆς ἄσημης καταγωγῆς Του.

γ΄ Ὁ Πιλᾶτος (Ἰωάννου ιη΄)

 Ὅταν οἱ Ἰουδαῖοι ἀντιλήφθηκαν τήν πρόθεση τοῦ Πιλάτου νά ἀθωώσει  τόν Κύριο τοῦ ἔθεσαν τό δίλημμα ἤ νά καταδικάσει τόν Ἰησοῦ Χριστό σέ θάνατο, ὅπως τοῦ ζητοῦσαν ἐπίμονα ἤ θά τόν κατήγγειλαν στόν αὐτοκράτορα καί θά ἔχανε τό ἀξίωμα καί τήν δόξα τῆς ἐξουσίας του.

  Προτίμησε νά καταδικάσει τόν ἀθῶο γιά νά μή χάσει τήν δόξα τοῦ ἀξιώματός του.

δ΄ Οἱ Θεσσαλονικεῖς (Πράξεων ιζ΄ 1-9)

 Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπισκέφθηκε τήν Θεσσαλονίκη γιά νά κηρύξει τό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Μερικοί Ἰουδαῖοι πού διαφωνοῦσαν μέ τό κήρυγμα του ἀναστάτωσαν τήν πόλη καί ἀνάγκασαν τόν ἀπόστολο Παῦλο νά φύγει κατευθυνόμενος πρός τήν Βέροια.

     Ὁ θρησκευτικός φανατισμός τους στάθηκε ἐμπόδιο νά πιστέψουν στόν Χριστό.

Οἱ Ἀθηναῖοι (Πράξεων ιζ΄ 33-34)

    Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπισκέφθηκε τήν Ἀθήνα τό 51 μ.Χ., ὁδηγήθηκε στόν Ἄρειο Πάγο, ὅπου ἐκήρυξε στούς συγκεντρωμένους Ἀθηναίους στήν Πνύκα τόν «ἄγνωστο Θεό», τήν μετάνοια καί  τήν ἀνάσταση ἐκ τῶν νεκρῶν.

  Οἱ Ἀθηναῖοι πού ἦσαν μορφωμένοι ὑποτίμησαν τόν ἀπόστολο Παῦλο ὡς «σπερμολόγο» καί τό περιεχόμενο τῆς διδαχῆς του τούς φάνηκε ἀλλόκοτο.

  Ἡ  μόρφωση τούς ἐμπόδισε νά πιστέψουν στόν Χριστό.

στ΄ Ὁ Ἡρώδης ὁ Ἀγρίππας ὁ Β΄ (Πράξεων κδ΄, κε΄, κστ΄)

  Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μεταγόμενος  ἀπό τίς Ρωμαϊκές Ἀρχές στήν Ρώμη κήρυξε τόν Ἰησοῦ Χριστό ἐνώπιον τοῦ Ρωμαίου Διοικητοῦ τοῦ Φήστου καί τοῦ βασιλιᾶ Ἀγρίππα τοῦ Β΄. Ὁ βασιλιᾶς Ἀγρίππας ὁ Β΄ ἐντυπωσιάσθηκε ἀπό τήν ἀπολογία τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί τοῦ εἶπε «Λίγο ἀκόμη καί θά μέ πείσεις νά γίνω Χριστιανός». Ἀλλά δέν ἔγινε, ἐπειδή ζοῦσε στήν ἀκολασία μέ τήν φαντασμένη Βερενίκη, ἡ ὁποία ἦταν μεγαλύτερη κόρη τοῦ Ἡρώδη τοῦ Ἀγρίππα Α΄ καί ἀδελφή τοῦ Ἀγρίππα τοῦ Β΄καί ζωή της ὑπῆρξε μία συνεχής ἀκολασία καί αἱμομιξία.

 Ἡ ἠθική ἀποχαλίνωση τόν ἐμπόδισε νά πιστέψει στόν Χριστό.

 Ἐνῶ λοιπόν ἀναφέρονται αὐτά τά περιστατικά διαπιστώνουμε ὅτι σ’ ὅλες τίς περιπτώσεις δέν δόθηκε ἄλλη εὐκαιρία νά πιστέψουν καί νά σωθοῦν.

 Αὐτή ἡ διαπίστωση ἄς προβληματίσει τόν ἄνθρωπο μήπως ἡ εὐκαιρία πού σοῦ δίνει ὁ Θεός εἶναι ἡ τελευταία. Ἄν τήν ἀπορρίψεις δέν θά ἔχεις ἄλλη εὐκαιρία. 

Πηγή: Ακτίνες gr.

Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας· αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό.
Αγωνιστείτε ν' αποβάλετε τα πάθη της ψυχής.
Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος• για να σας πλημμυρίσει το Άγιο Πνεύμα με τις θείες Του δωρεές.

Αγίου Νεκταρίου !

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ χωρίς Θεό, χωρίς γαλήνη, χωρίς ἐμπιστοσύνη, ἀλλά μέ ἄγχος, ἀγωνία, κατάθλιψη, ἀπελπισία, ἀποκτάει ἀσθένειες σωματικές καί ψυχικές. Ἡ ψυχασθένεια, ἡ νευρασθένεια, ὁ διχασμός εἶναι δαιμονικές καταστάσεις. Δαιμόνιο εἶναι ἐπίσης καί ἡ ταπεινολογία. Τό λένε αἴσθημα κατωτερότητος. Ἡ ἀληθινή ταπείνωση δέν μιλάει, δέν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, «εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀνάξιος, ἐλάχιστος πάντων…». Φοβᾶται ὁ ταπεινός μήπως μέ τίς ταπεινολογίες πέσει στήν κενοδοξία. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν πλησιάζει ἐδῶ. Ἀντίθετα, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ βρίσκεται ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἀληθινή ταπείνωση, ἡ θεία ταπείνωση, ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἡ ἐξάρτηση ἀπό Ἐκεῖνον.

Αποφθέγματα Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής

 Infodesk

Αποφθέγματα Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής

Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής: Λόγοι του μακαριστού νέου Αγίου Γέροντα της εποχής μας.

Στις 29 Αυγούστου 2018 έγινε η Αγιοκατάταξη του μακαριστού Γέροντος Αμφιλοχίου Μακρή από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Όταν δεις άνθρωπο κουρασμένο (πνευματικώς) μη του βάλεις άλλο φορτίο διότι τα γόνατα δεν αντέχουν.

Το να παραμένεις πιστός στον Μοναχισμό θεωρείται μαρτύριο.

Ο διάβολος φρίττει όσο μάλιστα βλέπει νέες υπάρξεις να κάθονται εδώ για τον Χριστό.

Θέλει ο Χριστός να σου βγάλει τα αγκάθια, διότι είναι κηπουρός και εσύ θέλεις την ησυχία σου.

Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μη τον βλέπουμε… καμιά φορά μας δίνει και κανένα μπάτσο από πολλή αγάπη.

Το φως του Κυρίου να σε φωτίζει και να σε οδηγεί πάντοτε.

Αληθινός πλούτος για μένα είναι να σας δω στη Βασιλεία των Ουρανών.

Παρακαλώ τον Θεό να σας αγιάσει, να σας οδηγήσει στον Παράδεισο. Αυτήν την προίκα παρακαλώ να σας δώσει ο Κύριος.

Ο άνθρωπος όταν δεν ζητάει τα δικαιώματά του θα φωτίσει ο Θεός τον άλλον να του τα δώσει.

Ο άνθρωπος που φωνάζει δεν έχει δύναμη.

Εκείνος που ταράζεται δε σκέφτεται λογικά, ορθά. Κάνε υπομονή και θα βραβευτείς με στέφανο.

Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται η χάρη του Θεού. Φαίνεται ότι του χαλάτε (του πειρασμού) τα σχέδια.

Ουδέποτε αλλάζει εκείνος που έχει που έχει την χριστιανική αγάπη.

Πολλές φορές την ημέρα έρχεται ο Χριστός και σου χτυπάει, αλλά εσύ έχεις δουλειές…

Ο Κύριος να σας ενισχύει, να κρατήσετε σταθερά τη σημαία της αλήθειας και της εγκράτειας.

Ο Χριστιανός είναι πραγματικά άνθρωπος. Ξέρει όλους τους τρόπους της ευγένειας.

Αυτά που ακούμε (πολέμους, σεισμούς, καταστροφές) είναι βροντές και θα έρθει και η βροχή… Πρέπει λοιπόν να είμαστε έτοιμοι προς απολογία και μαρτύριο.

Η χάρη του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο να εκπέμπει ακτίνες. Πρέπει όμως ο άλλος να έχει καλό δέκτη για να το καταλάβει.

Πρέπει να έχουμε στον ουρανό τα βλέμματά μας. Τότε δε θα μας κλονίζει 

Που οδηγεί η πραγματική μετάνοια;

16 Σεπτεμβρίου 2018 - 18:00

3 ' ελάχιστος χρόνος ανάγνωσης

Που οδηγεί η πραγματική μετάνοια;

Η φιλάνθρωπος θεία Χάρη ενώ είναι μια, ενεργεί με ποικίλους τρόπους στους πιστούς.

Στους εισαγωγικούς για την πραγματική μετάνοια, που δεν έχουν αποβάλει τα πάθη τους, ενεργεί ενθαρρυντικά, ώστε να μην ολιγοψυχήσουν και οπισθοχωρήσουν.

Σε όσους πρόκοψαν και ασκούνται με βία, παρουσιάζεται κατά διαστήματα και τους ενθαρρύνει στη φιλοπονία.

Σ’ αυτούς που προόδευσαν στην «πρακτική» εργασία και δάμασαν τις αισθήσεις, από τα πάθη, προσφέρει το θείο φωτισμό.

Σε όσους προσέχουν με ακρίβεια τις αισθήσεις από την αιχμαλωσία του παράλογου, του εμπαθούς, αυξάνεται ο φωτισμός του νου, διοικεί τα νοήματα και γεννά τις λογικές και θεοφιλείς αποφάσεις.

Το ανέκφραστο και συγκλονιστικό – για τη λογική -, μυστήριο, κατά τους πατέρες μας, είναι το εξής: Όταν ο νους με προσοχή δαμάσει και υποτάξει τις αισθήσεις από τις παράλογες ορμές και κινήσεις, ώστε να αναπαύεται σ’ αυτόν «ο λόγος του πνεύματος της ζωής», τότε υποτάσσεται η Χάρη στην κυριότητα του νου και ενώνονται τα δυο αυτά τέλεια στοιχεία, που αποτελούν τον τέλειο άνθρωπο.

Στην ολοκληρωμένη πραγματική μετάνοια, όταν το «θνητόν καταποθεί υπό της ζωής» και ο νους μαζί με τη θεία Χάρη θα επισφραγίζουν την ανάσταση, αρχίζει η υπέρ τη φύση αίσθηση και πληροφορία και έμπρακτα πλέον αρχίζει η διακονία του πληρώματος της Εκκλησίας.

Αν και η Χάρη είναι μια, μερίζεται με ποικίλους τρόπους στα όργανά της -τις αγιασμένες ψυχές-, και παρέχει «ενί εκάστω κατά το μέτρον της δωρεάς» (Εφ. 4,7).

Σε άλλον δίνει σοφία, σε άλλον γνώση και θεολογία, σε άλλον προφητεία, σε άλλον ιάματα, σε άλλον διακονία, ανάλογα με τις ανάγκες, για τον καταρτισμό του πληρώματος της Εκκλησίας.

Αυτό ακριβώς είναι που, όχι «τω καιρώ εκείνω», αλλά και σήμερα ισχύει, δηλαδή το να παρατείνεται η υπόσχεση του Κυρίου μας, ότι δε θα μας αφήσει ποτέ μόνους.

Οι καταστάσεις αυτές, που είναι ένα είδος προαγωγής σε όσους τηρούν ακρίβεια στη συνείδηση, είναι μόνιμες, αλλά δεν ελέγχονται από αυτούς που τις πάσχουν, «ίνα η υπερβολή της δυνάμεως ή του Θεού και μη εξ ημών» (Β’ Κορ. 4,7).

Σε ορισμένους δίνεται «πληροφορία», όσες φορές η Χάρη κρίνει σκόπιμο.

Και τούτο πάλι δεν ελέγχεται από τον πάσχοντα, πότε, πως και πόσο.

Συνήθως όμως αυτά τα προκαλεί η προσευχή και πάλι όχι όποτε θέλει ο «αιτών», όσο και αν το ζητήσει.

Οι ενέργειες της Χάριτος ουδέποτε ελέγχονται απόλυτα από τον άνθρωπο, όσο κι αν τις ζητά, γιατί οι πανσωστικοί όροι της πρόνοιας του Θεού είναι σχεδόν αμετάβλητοι.

Έχουμε το δικαίωμα να ζητούμε, όχι όμως να διατάζουμε.

Το κατ’ ευδοκία θείο θέλημα είναι η σωτηρία της ψυχής κι αν αυτό εμποδίζεται από κάποια «παρηγοριά», δεν εισακούεται ποτέ.

Ο Τίμιος Σταυρός φανερώνει την αγάπη του Θεού…

 Τίμιος Σταυρός φανερώνει την αγάπη του Θεού στο αποκορύφωμα της…Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

Ο Τίμιος Σταυρός φανερώνει την αγάπη του Θεού…

Καθὼς πλησιάζει ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ ἀναλογιστοῦμε τὴν ἄπειρη αγάπη του Θεού, ὅπως αὐτὴ κορυφώθηκε μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Σ’ αὐτὴν τὴ θεϊκὴ ἀγάπη ἀναφέρεται ὁ Κύριος μὲ ἕνα συγκλονιστικὸ λόγο Tου, ποὺ ἀκοῦμε στὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο: «Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων ποὺζοῦσαν στὴν ἁμαρτία, ὥστε γιὰ τὴ σωτηρία τους παρέδωσε σὲ θάνατο τὸν μονάκριβο υἱό Tου».

Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν αὐτὸν τὸν βαρυσήμαντο λόγο τοῦ Κυρίου, ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ ἀνυπέρβλητο μεγαλεῖο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καὶ νὰ δοῦμε πῶς ὁ Τίμιος Σταυρός φανερώνει την αγάπη του Θεού στὸ ἀποκορύφωμά της.

Τόσο πολύ, μᾶς λέει ὁ Κύριος, ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, «ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν». Δὲν ἔστειλε κάποιον δοῦλο, κάποιον ἄγγελο ἢ ἀρχάγγελο ἀλλὰ τὸν Μονογενῆ Υἱό Tου. Αὐτὸν γιὰ τὸν Ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς Πατὴρ εἶχε διαβεβαιώσει ὅτι «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ. γ΄ 17). Αὐτὸν τὸν μονάκριβο καὶ ἀγαπημένο Υἱό Tου ἀπέστειλε στὴ γῆ μὲ σκοπὸ νὰ προσφέρει τὸ αἷμα Tου θυσία ἐξιλεωτικὴ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ εἶδε ὁ Θεὸς Πατὴρ σταυρωμένο τὸν Υἱό Tου ἐν μέσῳ κακούργων καὶ ληστῶν μὲ τὸ ἀκάνθινο στεφάνι στὴν κεφαλή, μὲ λογχισμένη τὴν πλευρά, μὲ τὰ καρφιὰ στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια. Τί συγκλονιστικό! Ὁ Θεὸς Πατὴρ παραδίδει τὸν Υἱό Tου σὲ θάνατο σταυρικὸ γιὰ τὴ σωτηρία μας! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ (ΕΠΕ 26, 98).

Ὡστόσο τὸ μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς θείας ἀγάπης φανερώνεται σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο βαθμό, ἂν σκεφθοῦμε σὲ ποιοὺς ἐκδηλώνει ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀγάπη. Ὁ Κύριος μᾶς ἀπέδειξε ὅτι «ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον». Ἀλλὰ ποιὸν κόσμο; Ἕναν κόσμο ἁμαρτωλό, διεφθαρμένο, ἀλαζονικό. Κι ἐνῷ τὸ φυσικὸ θὰ ἦταν ἕνας τέτοιος κόσμος νὰ προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, γίνεται τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ὁ πανάγαθος Θεὸς ἐκδηλώνει τὴν ἄπειρη καὶ τέλεια ἀγάπη Tου πρὸς τὸν ἀποστατημένο ἄνθρωπο.

Ἀγάπη ποὺ ἐκδηλώνεται ὄχι μόνο γενικὰ πρὸς ὅλο τὸν κόσμο ἀλλὰ καὶ ξεχωριστὰ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Αὐτὴ τὴν προσωπικὴ ἀγάπη αἰσθάνεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ὁμολογεῖ: «ζῶ ἐμπνεόμενος καὶ κυριαρχούμενος ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό Του γιὰ τὴ σωτηρία μου» (Γαλ. β΄ 20).

Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνα τρίτο σημεῖο ποὺ ἀποδεικνύει ἀσύγκριτα την αγάπη του Θεού. Εἶναι τὰ μοναδικὰ δῶρα ποὺ μᾶς χαρίζει μὲ τὴ σταυρική Του θυσία. Τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, τὴν λύτρωση, τὴν σωτηρία μὲ ἐπιστέγασμα τὴν αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς θυσιάστηκε καὶ παραδόθηκε στὸ σταυρικὸ θάνατο «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. γ΄ 16).

Ὁ Κύριος μὲ τὴ θυσία τοῦ Σταυροῦ ἄνοιξε τὴν πύλη τοῦ Παραδείσου ὄχι μόνο γιὰ τὸν μετανοημένο ληστὴ ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ πιστεύει καὶ μετανοεῖ εἰλικρινά. Καὶ ἡ αγάπη του Θεού εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε ὄχι μόνο σώζει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη, ἀλλὰ τοὺς κάνει κληρονόμους ἀσύγκριτης δόξας καὶ ἀτελεύτητης μακαριότητας στὴ Βασιλεία Του.

Ὁ Σταυρός τού Κυρίου, ποὺ θὰ δοῦμε νὰ ὑψώνεται σὲ λίγες ἡμέρες, ἀποτελεῖ τὴ διαρκῆ ὑπενθύμιση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ παρηγορεῖ τὴν ψυχή, δυναμώνει τὴ θέληση, εἰρηνεύει τὴν καρδιά, στηρίζει τὴν ἐλπίδα. Αὐτὴ τὴν πανανθρώπινη ἐμπειρία καλούμεθα νὰ ἑορτάσουμε ψάλλοντας,

Τι είναι η Ρωμηοσύνη, Φώτη Κόντογλου

....Το Βυζάντιο στάθηκε αληθινά «σημείον αντιλεγόμενον» μέσα στην ιστορία, ένα πράγμα που βρίσκεται έξω από τον τύπο που έχουν τα συστήματα της ανθρώπινης κοινωνίας.
Το Βυζάντιο γι' άλλους ήτανε πολύ σπουδαίο, όχι μονάχα στη θρησκευτική ζωή, αλλά και στην κοσμική, ένας παραμυθένιος κόσμος, ενώ γι' άλλους πάλι ήτανε η παραμόρφωση του αρχαίου κόσμου. Αυτοί όμως που το θεωρήσανε σαν παρακμή της αρχαιότητας, το κρίνανε με κάποια μέτρα που είναι αταίριαστα με αυτό που κρίνανε.
Το Βυζάντιο ήτανε ένα φαινόμενο στο έπακρο ιδιόρρυθμο.
..........................................................................................................................................
Οι άνθρωποι που ζούσανε στο Βυζάντιο, μ' όλο που πολλοί απ' αυτούς βαστούσανε από το ίδιο το αρχαίο ελληνικό αίμα κ' είχανε την ελληνική παιδεία, ήτανε όμως ολότελα άλλοι, «άνθρωποι καινοί», «λαλούντες γλώσσαις καινές».
..........................................................................................................................................
Ενώ η αρχαία τέχνη ήτανε βασισμένη απάνω στο μέτρο και στις αναλογίες, η τέχνη των Βυζαντινών δεν γνώριζε τέτοιο μέτρο, γιατί ζητούσε να βρει έκφραση για πράγματα που δεν χωρούνε στα τυπικά μέτρα, όπου περιορίζεται η απόδοση του φυσικού κόσμου, ας είναι κ' η πιο παθητική κ' ενθουσιώδης.
Λοιπόν το Βυζάντιο είναι ένα μεγάλο πράγμα. Είναι ο καιρός και ο τόπος που ζούσανε οι άνθρωποι με τον πόθο του υπερφυσικού, της αιωνιότητας. Γι' αυτό έχει αυτή την παράξενη και μυστηριώδη ιδιορρυθμία, που δεν τη θέλουνε οι άνθρωποι που οι πόθοι τους δεν βγαίνουνε έξω από το μέτρο κι από τον ορθό λόγο, δηλαδή που είναι κολλημένοι στην κοινοτοπία των υλικών συγκινήσεων.
Οι Βυζαντινοί πιστεύανε στα μυστήρια και στην αλήθεια που αποκάλυψε ο Χριστός, ήγουν στον θαυμαστό κόσμο που βρίσκεται πέρα από ότι πιάνουνε οι αισθήσεις και το μυαλό, ενώ ο αρχαίος σταματούσε ως εκεί. Ο Σωκράτης έκανε ένα πράγμα τη λογική του με τον Θεό, και δεν πίστευε διόλου σε ό,τι δεν παραδεχότανε το μυαλό του, δηλαδή στο θαύμα.
..........................................................................................................................................
Η αρχαιότητα είναι η βασιλεία του λογικού, ενώ το Βυζάντιο η βασιλεία της πίστεως, της πνευματικής μέθης και της αθανασίας.
..........................................................................................................................................
Όπως ο Σωκράτης δεν ένιωθε τα αντιλογικά μυστήρια που κήρυττε ο Παύλος, μ' όλον ότι έλεγε πως πιστεύει στον ένα Θεό, άλλο τόσο κι ο Πραξιτέλης κι ο Απελλής δεν θα ένοιωθαν μια βυζαντινή εικόνα, γιατί δεν είναι φτιαγμένη απάνω στον υλικό κανόνα.
..........................................................................................................................................
Ο χριστιανισμός ελέπτυνε τον «διονυσιακόν και απολλώνειον» άνθρωπον, τον έστρεψε προς το βάθος του εαυτού του, του έδωσε «πνευματικόν οφθαλμόν και πνευματικό ούς», για να ερευνά τις αβύσσους του πνεύματος και ν' ακροάζεται τα «θεία απήχηματα»............Το Βυζάντιο πρωτάνοιξε την «πύλην την κεκλεισμένην» και μπόρεσε κ' είδε ο άνθρωπος εκείνα τα θαυμάσια, που είπε ο Χριστός πως δεν μπορέσανε να τα δούνε οι σοφοί κ' οι συνετοί της αρχαιότητας.
..........................................................................................................................................
Πολλοί αρχαίοι μιλήσανε για την ματαιότητα του κόσμου, αλλά κανένας δεν την πίστεψε αληθινά, ώστε να την αφήσει, εκτός από τον Διογένη, που κι αυτός καμώθηκε ψεύτικα πως τη σιχάθηκε, μόνο και μόνο για να θρέψει τη ματαιοδοξία του. Κι έγινε «κύων», δηλαδή χειρότερος απ' ό,τι ήτανε.
..........................................................................................................................................
Γι' αυτό ο απόστολος Παύλος έλεγε πως οι εθνικοί, οι ειδωλολάτρες, ήτανε «οι μη έχοντες ελπίδα». Ενώ στο Βυζάντιο ο βασιλιάς κατέβαινε από τον θρόνο και πήγαινε στην έρημο ντυμένος παλιόρασα από γιδότριχα και χαιρότανε γιατί «ηλευθερώθη από της δουλείας της φθοράς».
..........................................................................................................................................
Όλα αυτά τα «καινά και αλλόκοτα» γινήκανε γιατί η πίστη μετατόπισε τον άνθρωπο και τους πόθους του από εκεί που βρισκότανε πριν να φανερωθεί το Ευαγγέλιο.
..........................................................................................................................................
Η Κωνσταντινούπολη ήτανε η κιβωτός της ορθοδοξίας, δηλαδή της αληθινής πίστης του Χριστού, κι οι στρατιώτες που την φυλάγανε ήτανε «θεηγόροι οπλίται παράταξεως Κυρίου». Πολλοί βασιλιάδες της θεολογούσανε και συνθέτανε ύμνους και τροπάρια, και κάμποσοι απ' αυτούς καλογερέψανε, και πεθάνανε εν μετανοία στα μοναστήρια. Το ίδιο κάνανε και πολλοί στρατηγοί, και πλήθος αμέτρητο στρατιώτες γινόντανε καλόγεροι κι ασκητάδες, και κρεμάζανε το σπαθί και το κοντάρι τους στο κελλί τους, σαν άρματα αγιασμένα που διαφεντέψανε την πίστη του Χριστού.
..........................................................................................................................................
Το παράδοξο είναι πως οι Βυζαντινοί θεωρούσανε πιο επικίνδυνους για τη θρησκεία τους, τους Φράγκους που ήτανε χριστιανοί, παρά τους Τούρκους, που ήτανε αλλόθρησκοι.............. Όλοι οι υπήκοοι του πάπα ερχόντανε στην Ανατολή ντυμένοι με προβατοπροβιά, ενώ ήτανε από μέσα λύκοι.
..........................................................................................................................................
Η Ρωμηοσύνη βγήκε από το Βυζάντιο ή, για να πούμε καλύτερα, το Βυζάντιο στα τελευταία χρόνια του στάθηκε η ίδια η Ρωμηοσύνη.Ακόμα από τον καιρό του Φωκά φανερώνουνται καθαρά τα χαρακτηριστικά της, και στα χρόνια των Παλαιολόγων, που ψυχομαχά το βασίλειο, αντρειώνεται η βασανισμένη Ρωμηοσύνη, η καινούργια Ελλάδα. Μεγάλωσε μέσα στην αγωνία η χριστιανική Ελλάδα, γιατί ο πόνος είναι η καινούργια σφραγίδα του Χριστού. Η Ρωμηοσύνη είναι η πονεμένη Ελλάδα. Η αρχαία Ελλάδα μπορεί να ‘τανε δοξασμένη κι αντρειωμένη, αλλά η καινούργια, η χριστιανική, είναι πιο βαθειά, επειδής ο πόνος είναι ένα πράγμα πιο βαθύ κι από τη δόξα κι από τη χαρά κι από κάθε τί. Οι λαοί που ζούνε με πόνο και με πίστη τυπώνουνε πιο βαθιά τον χαραχτήρα τους στο σκληρό βράχο της ζωής, και σφραγίζουνται με μιά σφραγίδα που δεν σβήνει από τις συμφορές κι από τις αβάσταχτες καταδρομές, αλλά γίνεται πιο άσβηστη. Με μιά τέτοια σφραγίδα είναι σφραγισμένη η Ρωμηοσύνη.
Τα έθνη που ξαγοράζουνε κάθε ώρα της ζωής τους με αίμα και μ' αγωνία, πλουτίζονται με πνευματικές χάρες που δεν τις γνωρίζουνε οι καλοπερασμένοι λαοί. Αυτοί απομένουνε φτωχοί από πνευματικούς θησαυρούς κι από ανθρωπιά, γιατί η καλοπέραση κάνει χοντροειδή τον μέσα άνθρωπο. Ενώ ο πόνος κατεργάζεται τους λαούς και τους καθαρίζει, όπως καθαρίζεται το χρυσάφι με φωτιά μέσα στο χωνευτήρι. Για τούτο η δυστυχισμένη Ρωμηοσύνη στολίστηκε με κάποια αμάραντα άνθη, που δεν τ' αξιωθήκανε οι μεγάλοι κ' οι τρανοί λαοί της γής.
Ο ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης από την Κύπρο, στο εξαίσιο ποίημα που έγραψε για το μαρτύριο του εθνάρχου Κυπριανού κατά την επαναστάση του Εικοσιένα, βάζει στο στόμα του Κυπριανού τούτα τα λόγια, που λέγει στον Τούρκο πασά που τον δίκασε:

Η Ρωμηοσύνη είν' φυλή συνόκαιρη του κόσμου.
Κανένας δεν ευρέθηκε για να την εξαλείψει,
κανένας, γιατί σκέπει την ‘πο τάψη ο Θεός μου.
Η Ρωμηοσύνη θα χαθή όντας ο κόσμος λείψει.

Ποιος μέγας ποιητής από τα ευτυχισμένα και καλοπερασμένα έθνη που εξουσιάζουνε τον κόσμο μίλησε με τέτοια λόγια για τη φυλή του, όπως τούτος ο φτωχός κι ασήμαντος Ρωμιός;
..........................................................................................................................................
Μέσα στη βάρβαρη ανθρωπότητα, το Βυζάντιο ήτανε η κιβωτός η σφραγισμένη, που φύλαγε μέσα της κάθε πνευματικό θησαυρό, αποχτημένον με τον πόνο και με την πίστη. Σαν χάλασε αυτή η κιβωτός, και σκορπιστήκανε οι θησαυροί της, ο κόσμος θράφηκε πνευματικά από τα ψίχουλα που μαζέψανε κάποιοι Έλληνες και τα πήγανε στα δυτικά έθνη.
Ωστόσο, μ' όλο που κόπηκε το μεγάλο εκείνο δέντρο της Ρωμηοσύνης, η φύτρα σώθηκε και πέταξε καινούργιους βλαστούς, που λουλουδίσανε, κι ας πλάκωνε τον ραγιά η φοβέρα του θανάτου.

Πηγή υλικού:

Ο Κόντογλου για την Ρωμηοσύνη, Αποσπάσματα από την ‘Πονεμένη Ρωμηοσύνη' του Φώτη Κόντογλου, έκδοση γ', 1976, εκδόσεις ‘Αστήρ'

Επιλογή υλικού:

Αικατερίνη Διαμαντοπούλου

Υπεύθυνη υλικού των Ιστοχώρων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ (Δημήτριος Π. Λυκούδης): Ποιά πρέπει να είναι η στάση των ιεροψαλτών επί το...

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ (Δημήτριος Π. Λυκούδης): Ποιά πρέπει να είναι η στάση των ιεροψαλτών επί το...:      Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν σε μία παρόμοια "λειτουργική-νομοκανονική απορία". Σε εκείνη καταφέρομαι ενάντια του μ...

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ - ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Η καρδιά μου συντρίβεται και η ψυχή μου βουλιάζει μέσα στήν απορία, γιατί αν και τόσα και τέτοια αμαρτήματα έκανα, ούτε ένα μικρό έργο μετάνοιας δεν παρουσίασα… Γι’ αυτό είναι ταραγμένη η ψυχή μου, γεμάτη οδύνη και κατήφεια…

Παρά ταύτα δεν παύω να ελπίζω στη σωτηρία μου… ελπίζοντας στην αγάπη Σου.

Ελέησέ με, Θεέ μου, με το μέγα έλεός Σου, γιατί σε Σένα πιστεύω… Συγχώρησέ με τον αχρείο και ταπεινό. Άκουσε την προσευχή του ταπεινού δούλου Σου… Σαν άνθρωπος αμάρτησα. Ως Θεός συγχώρησέ με… για την πολλή Σου αγαθότητα και την ανέκφραστη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, με τις πρεσβείες της πανενδόξου, πανυμνήτου, υπερευλογημένης και κεχαριτωμένης, Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας… Αμήν.

Οικονόμος π. Ελευθέριος Καναβάρος

Ο π. Ελευθέριος Καναβάρος γεννήθηκε στους Μολάους το 1929. Ο πατέρας του, ωστόσο, καταγόταν από τα Πάκια και είχε εγκατασταθεί στους Μολάους. Οι ρίζες της οικογένειας φαίνεται ότι ήταν ιταλικές, λόγω του ότι το επίθετο είναι ιταλικό.

Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του, ο π. Ελευθέριος προσελήφθη ως νεωκόρος στον Ι.Ν. Γεννήσεως του Χριστού των Μολάων. Γρήγορα, εξελίχθηκε σε έναν πολύτιμο συνεργάτη του τότε εφημερίου, π Αντώνιου Καρυτσιώτη, λόγω της ευσέβειας, της γνώσης του της εκκλησιαστικής ζωής και της θεολογίας. Ωσαύτως, ως νεωκόρος δεν περιορίστηκε μόνον στην ευταξία των ναών της Ενορίας των Μολάων, αλλά και ανέλαβε την οργάνωση και προγύμναση χορωδιών νέων και νεάνιδων, τα καθήκοντα κατηχητή κλπ.

Χειροτονείται διάκονος και το 1957 πρεσβύτερος. Ως πρεσβύτερος τοποθετείται ως εφημέριος στη χηρεύσασα τότε, κατόπιν της μεταθέσεως του π Κωνσταντίνου Παπαελευθερίου, ενορία της Κρεμαστής. Στην ενορία της Κρεμαστής παραμένει για 9 χρόνια και 3 μήνες. Το 1965 απονείμεται στον π. Ελευθέριο τα οφφίκια του Σταυροφόρου και του πνευματικού. Το 1966 αιτείται τη μετάθεση για λόγους υγείας της πρεσβυτέρας του σε άλλη ενορία και τοποθετείται στην ενορία Φοινικίου, όπου παρέμεινε για 30 χρόνια. Το 1996 συνταξιοδοτείται προώρως λόγω οξέος εμφράγματος, το οποίο ωστόσο αντιμετώπισε επιτυχώς. Μετά την ανάρρωση και κατόπιν παρακλήσεως του Μητροπολίτη Μονεμβασίας & Σπάρτης, ο οποίος του απονέμει το οφφίκιο του Οικονόμου, αναλαμβάνει την εξυπηρέτηση της ΙΜ Ευαγγελίστριας Ιέρακος, όπου υπηρετεί για 20 περίπου έτη, το 2016, οπότε και παραιτήθηκε.

Κατά την εφημερία του στην Κρεμαστή, ο π Ελευθέριος Καναβάρος διακρίθηκε για τον ζήλο του στην εκτέλεση των πνευματικών του καθηκόντων, την έντονη δραστηριότητά του, το κοινωνικό του έργο. Από την πρώτη στιγμή που έφθασε στην Κρεμαστή, συγκροτεί Κατηχητικά Σχολεία. Εκπαιδεύει ορισμένους νέους και νέες για να τον βοηθούν στο κατηχητικό του έργο. Δημιουργεί χορωδίες, με τη συνδρομή των οποίων τελεί τις ακολουθίες των Χαιρετισμών και του Επιταφίου-οι ακολουθίες των Χαιρετισμών δεν προσήλκυαν τους Κρεμαστιώτες, αλλά μετά τη συγκρότηση των χορωδιών η εκκλησία γεμίζει. Εισάγει στο Τυπικόν της Ενορίας της Κρεμαστής τον αγιασμό της 1^ης Αυγούστου, που αποτελεί μια ευκαιρία να επικοινωνήσει με τους ενορίτες του προ της πανηγύρεως του χωριού στη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τέλος, κυριολεκτικά πόρτα-πόρτα προσήγγιζε όσους Κρεμαστιώτες δεν πήγαιναν στην εκκλησία και τους έπειθε να προσέρχονται στις ακολουθίες ενώ είχε κηρύξει αγώνα κατά της βλασφημίας. 

Διακρίνεται για την ελεήμονα διάθεσή του, η οποία δεν περιορίζεται στη διάθεση χρημάτων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης στους απόρους. Ο π Ελευθέριος επισκεπτόταν πάντοτε τους ασθενείς ενορίτες του και εκτελούσε ο ίδιος τις απαραίτητες αγροτικές εργασίες, που αδυνατούσαν οι ίδιοι λόγω της ασθένειας να εκτελέσουν. Κατά τη διάρκεια της εφημερίας του, εάν απεβίωνε κάποιος ενορίτης που ζούσε μόνος του, ήταν καθήκον της πρεσβυτέρας να προετοιμάσει τη σορό για την κηδεία και την ταφή του.

Πέραν των ποιμαντικών του καθηκόντων, ο π Ελευθέριος φρόντιζε συχνά για κοσμικές υποθέσεις. Πέραν της παραδοσιακής συνεργασίας εφημερίου και δασκάλου, οι αρχές συχνά ανέθεταν στον εφημέριο και ποικίλα άλλα έργα, όπως ήταν η εποπτεία εκτέλεσης των έργων χάραξης της Επαρχιακής Οδού Κρεμαστής-Αγίου Δημητρίου Ζάρακος.

Η ευσέβεια, η ακτημοσύνη, το μειλίχειον του χαρακτήρος του, η αγάπη και το ενδιαφέρον προς τους ενορίτες του, οι τάσεις του προς ανανέωση της εκκλησιαστικής ζωής που υπεστήριξε, ενέσπειραν την αγάπη των Κρεμαστιωτών προς το πρόσωπό του. Η αγάπη τους αποτυπώνεται στη γεμάτη σεβασμό προσκύνηση της χειρός του, όπου τον συναντήσουν, αλλά και στις προσκλήσεις για τέλεση γάμων και βαπτίσεων. Το 1997 η Διοικούσα Επιτροπή του Συνεδρίου των Απανταχού Κρεμαστιωτών τού επέδωσε τιμητικό δίπλωμα για την προσφορά του στην Κρεμαστή ενώ στις 23/08/2018 ομάδα Κρεμαστιωτών, πρώην μαθητών των κατηχητικών σχολείων που οργάνωσε, προσέφερε μια εικόνα του Αγίου Ελευθερίου εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης.

       Νικόλαος Καλκάνης