Η εορτή των Τριών Ιεραρχών (30 Ιανουαρίου)

Νικόλαος Γεωργαντώνης

θεολόγος - ιεροψάλτης

 

Στις 30 Ιανουαρίου, η Εκκλησία μας τιμά τους τρείς Ιεράρχες, τον Μέγα Βασίλειο (+379 μ.Χ.), τον Αγ. Γρηγόριο τον Θεολόγο (+390 μ.Χ.) και τον Αγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο (+407 μ.Χ.). Είναι μια σημαντική εορτή που δημιουργήθηκε με συγκεκριμένο λόγο. Σε μια εποχή που η παιδεία ολοταχώς οδεύει στην απώλεια ψυχών από τον δρόμο του Θεού αλλά και συσκότηση των νέων, χρειάζεται να υπάρχουν γερά πρότυπα για να σταματήσει αυτό το κακό. Αυτό το παράδειγμα είναι οι Τρείς Ιεράρχες. Μπορεί η κοινωνία να κάνει ότι θέλει στην Παιδεία αλλά όφελος έχει να μάθει ο καθένας το σωστό και να το μεταφέρει στις νεώτερες γενεές.

            Η εορτή αυτή, δεν υπήρχε στην πρώτη χιλιετία της Εκκλησίας. Ο κάθε άγιος δεν έζησε μονάχα κοντά χρονικά ο ένας με τον άλλον, αλλά και δίπλα όπως ο Μέγας Βασίλειος με τον Αγ. Γρηγόριο τον Θεολόγο. Γύρω στο 1100 μ.Χ., επί βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού, ξεκίνησε μια φιλονικία για το ποιός άγιος από τους τρείς είναι ανώτερος.[1] Η μία μερίδα των ανθρώπων, έλεγε ότι ο Μέγας Βασίλειος είναι αυτός που ήταν ο ανώτερος επειδή ερεύνησε την φύση των όντων και με τις αρετές του, έμοιασε με τους Αγγέλους. Επίσης ήταν αυστηρός στον βίο και δεν συγχωρούσε εύκολα τους αμαρτωλούς. Τον Αγ. Ιωάννη Χρυσόστομο θεωρούσαν κατώτερο επειδή ήταν αντίθετος στον Μέγα Βασίλειο και εύκολα συγχωρούσε τον αμαρτωλό και το ήθος του προσέλκυε τους πιστούς σε μετάνοια. Αυτή η ομάδα λεγόταν Βασιλείτες.[2] Η δεύτερη ομάδα, οι Ιωαννίτες, ύψωνε τον Αγ. Ιωάννη Χρυσόστομο, επειδή χρησιμοποίησε πιο κατανοητές διδασκαλίες για τον κόσμο. Και η Τρίτη ομάδα, οι Γρηγορίτες, έλεγαν ότι ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος είναι ο ανώτερος των άλλων δύο επειδή είχαν κομψό και υψηλό νόημα οι λόγοι του, δείχνοντας ότι είχε ξεπεράσει όλους τους σοφούς. Με αυτόν τον τρόπο, χωρήστηκαν οι Χριστιανοί σε τρείς ομάδες και φιλονικούσαν.

Λόγω αυτού, εμφανίστηκε ο καθένας άγιος χωριστά και μετά όλοι μαζί στον τότε επίσκοπο Ευχαϊτών, Ιωάννη, που βρισκόταν στην Γαλατία, υπαγόμενος στην Μητρόπολη Γαγγρών. Ο Ιωάννης ήταν άνθρωπος λόγιος, φωτισμένος και έχοντας φτάσει στην κορυφή των αρετών. Σε αυτόν εμφανίστηκαν οι τρείς Άγιοι και του εξήγησαν, «Εμείς ένα είμαστε κοντά στον Θεό, καθώς βλέπεις, και καμμία αντίθεσι ή διαμάχη δεν έχουμε, αλλά στους διαφόρους καιρούς, που ζήσαμε, έτσι ο καθ’ένας από εμάς από την χάρι του θείου κινούμενος Πνεύματος, διαφορετικές διδασκαλίες συνέγραψε. Και εκείνα που διδαχθήκαμε από το Άγιο Πνεύμα, αυτά και εκδώσαμε για την σωτηρία των ανθρώπων. Και πρώτος ανάμεσα σε εμάς δεν υπάρχει, ούτε δεύτερος, αλλά εάν πής τον ένα, αμέσως και οι άλλοι δύο ακολουθούν. Γι’αυτό να διατάξης αυτούς που φιλονεικούν, να μη χωρίζωνται εξ αιτίας μας. Διότι εμείς, όσο μπορούσαμε φροντίζαμε, τόσο όταν είμασταν ζωντανοί, όσο τώρα που βρισκόμαστε στους ουρανούς, το να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε τον κόσμο στήν γνώσι και στήν ομόνοια και όχι να τον χωρίζουμε. Αλλά και σε μία ημέρα ένωσε και τους τρείς εμάς και να συνθέσης και τα τροπάρια και τα άσματα της εορτής  μας, όπως αρμόζει στην δική σου σύνεσι, και κατόπιν να αναφέρης στούς Χριστιανούς, ότι ένα είμαστε κοντά στον Θεό. Βέβαια και εμείς μαζί θα συνεργήζουμε για την σωτηρία εκείνων, που εκτελούν την κοινή μνήμη μας. Επειδή και εμείς φαινόμαστε, ότι έχουμε κάποια παρρησία και δύναμι κοντά στον Θεό».[3] Με αυτό τον τρόπο, καθησυχάστηκε ο κόσμος και αποκαταστάθηκε η ειρήνη και ομόνοια μεταξύ των Χριστιανών. Και με θεία φώτιση σκέφτηκε αυτός ο μακάριος Ιωάννης, να βάλει την εορτή στο τέλος του μήνα Ιανουαρίου, όπου μέσα στο αυτό μήνα έχουνε ήδη εορτάσει οι τρείς άγιοι ξεχωριστά.

Οι Τρείς Ιεράρχες είναι πρότυπο για την παιδεία γιατί όχι μόνο έγιναν πραγματικά επιστήμονες αλλά έδειξαν και τον τρόπο συνύπαρξης την επιστήμης και της πίστεως. Πέραν από αυτό, δείχνουν ότι στην Εκκλησία, δεν υπάρχουν διακρίσεις και πρωτεία. Όλοι είναι ίσοι ενώπιον του Χριστού. Αυτά τα παραδείγματα πρέπει να έχουνε οι νεότερες γενεές γιατί δείχνουν τον δρόμο για όλους μας. Οι μέθοδοι και η αποφασιστηκότητα τους είναι διαχρονική. Ζώντας σε μια εποχή που δεν υπάρχει η φλόγα της μαθήσεως τόσο των διαφόρων επιστημιών αλλά και της Ορθοδόξου πίστεως μας, κρίνεται αναγκαίο να επιστρέψουμε στον Ιησού Χριστό και στους αγίους της Εκκλησίας μας για να πάρουμε δύναμη. Να αντιστρέψουμε αυτή την αρνητικότητα και αφέλεια που υπάρχει και να οδέυσουμε προς εκεί που πρέπει, προς τον Θεό. Μόνο εάν ατενίσουμε προς τον Ουρανό, θα μπορούμε να γίνουμε σωστοί επιστήμονες και πιστά μέλη της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας μας!

---

[1] Μιχ. Γαλάνου, «Οι Βίοι των Αγίων», σελ. 115 - 116

[2] Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου, Συναξαριστής, Τομ. Γ’, σελ. 201

[3] Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου, Συναξαριστής, Τομ. Γ’, σελ. 202

"Τίμησις Αγίου, Μίμησις Αγίου", 23 Ιανουαρίου 2019

"Τίμησις Αγίου, Μίμησις Αγίου", 16 Ιανουαρίου 2019

"Τίμησις Αγίου, Μίμησις Αγίου", 9 Ιανουαρίου 2019

"Τίμησις Αγίου, Μίμησις Αγίου", 2 Ιανουαρίου 2019

"Τίμησις Αγίου, Μίμησις Αγίου", 19 Δεκεμβρίου 2018

ΑΡΚΕΙ Ο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΗΝ ΙΕΡΩΣΥΝΗ;

π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

           

Είναι, πράγματι, πολύ ευχάριστη έκπληξη η πληροφορία για την είσοδο στην Ιερωσύνη Ανδρών διαφόρων επαγγελμάτων η συνταξιούχων, σε εποχή μάλιστα, που η υπάρχουσα νομοθεσία οδηγεί σε μείωση του αριθμού των Κληρικών μας και κατά συνέπεια σε παρακώλυση του ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας μας. Όπως όμως είναι γνωστό, η είσοδος στην Ιερωσύνη έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Αρκεί να μελετήσει κάποιος τους ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας (βλ. λ.χ. Παναγιώτης Ι. Μπούμης, Κανονικόν Δίκαιον, εκδ. ΓΡΗΓΟΡΗ, Αθήνα 2002, σ. 157 επ.), και τα υπό των Οικουμενικών μας Συνόδων οριζόμενα. Εγείρεται, συνεπώς, το ερώτημα: Στίς σημερινές χειροτονίες υπάρχουν πάντα οι ορθοδοξοπατερικές προϋποθέσεις; Η ιερατική μας όμως πείρα μας έχει πείσει, ότι δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο της παραθεωρήσεως των οριζομένων από τους Ιερούς Κανόνες ως προς τα κωλύματα της Ιερωσύνης (π.χ. σαρκικά αμαρτήματα μετά το βάπτισμα, ακόμη και με τη μνηστή πρό της τελέσεως του γάμου, μοιχεία κατά τον έγγαμο βίο, διγαμία, κάποιο σοβαρό αδίκημα τιμωρούμενο από την Πολιτεία κ.λπ.). Ελλοχεύει, συνεπώς, πάντα ο κίνδυνος αντικανονικών χειροτονιών λόγω ανεδαφικού ενθουσιασμού ή και αγνοίας, κάτι που βαρύνει όχι μόνο τον χειροτονούμενο, αλλά και τον χειροτονούντα.

            Όπως ήδη ο  Απ. Παύλος μας έχει διδάξει (Α’ Κορ. 12, 27/28 – Εφ. 4, 11 – 14), ο Κληρικός προέρχεται από τους φορείς αγιοπνευματικών χαρισμάτων και είναι Πνευματοφόρος-Πνευματικός (Α’ Κορ. 2,15), με ενεργό μέσα του την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Το ιερατικό αξίωμα δεν εξαντλείται στην πράξη της χειροτονίας, αλλά συναρτάται με τις εσωτερικές –καρδιακές προϋπεθέσεις του χειροτονημένου. Στην αρχαία Εκκλησία και τη φυσική συνέχεια της, την Ορθοδοξία, δεν υπάρχει η νομική-υπαλληλική αντίληψη για την ιερωσύνη, όπως στη Δύση, αλλά η μυστηριακή και χαρισματική. Εφ’όσον ορθόδοξα το έργο του Κληρικού είναι θεραπευτικό της ψυχής των πιστών, πρέπει οι ίδιοι να είναι θεραπευμένοι, για να θεραπεύουν τους άλλους (πρβλ. τον λόγο του Χριστού μας: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν πρώτον». Λουκ. 4, 23). Δεν αρκεί οι εισερχόμένοι εις τον Κλήρο να είναι απλώς «ηθικοί» η πεπαιδευμένοι, αλλά να διαθέτουν το εν Χριστώ ήθος, ως καρπό του «ενοικούντος» μέσα τους (Ρωμ. 8, 11) Αγίου Πνεύματος (Γαλ. 5, 22), και την «παιδείαν Κυρίου» (Εφ. 6,4).  

            Θεραπεύει, συνεπώς τους άλλους, ο έχων την ψυχική κάθαρση και θεραπεία. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος συνοψίζει την σχετική πατερική διδασκαλία: «Ο διάκονος, αφού έχει έργο να καθάρει τον λαό του Κυρίου από τα πάθη, απαραίτητη προϋπόθεση για να χειροτονηθή είναι να βρίσκεται στο στό στάδιο της καθάρσεως... Ο πρεσβύτερος, αφού έργο έχει να φωτίζει τους άλλους..., πρέπει να βρίσκεται στο στάδιο του φωτισμού του νού..., να έχει δηλαδή αδιάλειπτη μνήμη Θεού δια της ευχής... Ο επίσκοπος, αφού βασικό του έργο είναι να τελειοί τον λαό δια των λόγων της θεολογίας, πρέπει να βιώνει την μυστική θεολογία, να ζεί την κοινωνία με τον Θεό...» (Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία..., Έδεσσα 1986, σ. 69). Όταν τα ανέφερα αυτά σε κάποια διάλεξη μου, κάποιος Κληρικός μου είπε: Πού να τα βρούμε αυτά σήμερα, παπα-Γιώργη!  Και απήντησα, Γι’αυτό και βρισκόμαστε στην τραγική κατάσταση, στην οποία εφθάσαμε. Γι’αυτό έλεγε ο αείμνηστος π. Ι. Ρωμανίδης, πρώτος μας διδάσκαλος σ’αυτά: «Στη θέση των καθηγητών στο (Πνευματικό) Νοσοκομείο της Εκκλησίας βρέθηκαν κάποια στιγμή της ιστορίας μας απλοί νοσοκόμοι». Και μακάρι να ισχύει και αυτό...

            Κατά τον άγιο Ι. Χρυσόστομο ο Κληρικός πρέπει να έχει μεγαλύτερο (πνευματικό) οπλισμό από τους ερημίτες και κατά τον Μ. Βασίλειο να είναι «ακτίνος ηλίου καθαρώτερος». Για τον Κληρικό, δηλαδή, δεν ισχύει το κοινώς λεγόμενο: «Άνθρωπος είναι και αυτός». Και κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, δεν πρέπει να προχωρεί κάποιος στην χειροτονία, αν προηγουμένως δεν έγινε «ναός Θεού ζώντος και ζών κατοικητήριον Χριστού εν Πνεύματι». Σ’αυτή τη θεώρηση της Ιερωσύνης συγκλίνουν όλοι οι Άγιοι μας. Γι’αυτό, άλλωστε, ο Απ. Παύλος (Α’ Τιμ. 5, 22) λέγει στον Τιμόθεο, τον μαθητή του: «Μηδενί χείρας ταχέως επιτίθει, μηδέ κοινώνει αμαρτίαις αλλοτρίαις» (Να μη βάζεις γρήγορα τα χέρια σου σε κανένα, για να τον χειροτονήσεις, ούτε να γίνεσαι συμμέτοχος και συνυπεύθυνος σε ξένες αμαρτίες».) Φοβερός ο λόγος για τους χειροτονούντες...

            Και οι αθέμιτες χειροτονίες; Δεν υπάρχουν αθέμιτες χειροτονίες; Και βέβαια υπάρχουν, αλλά κατά τον Ι. Χρυσόστομο: «Ουκ από της θείας γίνονται χάριτος, αλλά και από της των ανθρώπων σπουδής» (επιπολαιότητας, θα λέγαμε). Προσθέτει όμως: «Πάντας ο Θεός ου χειροτονεί, δια πάντων δε ενεργεί» (PG. 62, 610). Η Ιερωσύνη είναι του Χριστού και μέσω αυτής ενεργεί ο ίδιος ο Χριστός. Όπως σ’όλα τα Μυστήρια, έτσι και σ’αυτό της Ιερωσύνης, ο χειροτονών επίσκοπος «δανείζει» τα χέρια του, για να χειροτονήσει ο ίδιος ο Χριστός. Η Ιερωσύνη, ο Χριστός δηλαδή, μεταβάλλει τον άρτο και τον οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού και όχι εμείς οι Κληρικοί και γι’αυτό η μεταβολή δεν εξαρτάται από την ηθική αξία η απαξία μας. Αν όμως «αναξίως» φέρουμε την Ιερωσύνη και την μολύνουμε με τη ζωή μας, αγιάζονται μεν τα δώρα, αλλ’εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να αγιασθούμε από αυτά, όπως λέγει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας (Ορθοδ. Ψυχοθερ., σ. 75).

            Οι παρεκκλίσεις, συνεπώς, στους φορείς της Ιερωσύνης επιβεβαιώνουν την μη τήρηση των ιερών κανόνων και την απουσία αγιοπνευματικών προϋποθέσεων για την χειροτονία. Αυτά επισημαίνονται ήδη από τον άγιο Ισίδωρο Πηλουσιώτη (4-5^ος αι.): «Μεταπεπτωκέναι-λέγει-έδοξε το αξίωμα από ιερωσύνης εις τυραννίδα• από ταπεινοφροσύνης εις υπερηφανείαν• από νηστείας, εις τρυφήν από οικονομίας (δηλ. ποιμαντικής φροντίδας) εις δεσποτείαν» (εξουσία). Επισημαίνει όμως και την νόθευση των κινήτρων προς την Ιερωσύνη: «Πάλαι μεν, οι φιλάρετοι προς την ιερωσύνην προήγοντο, νυν δε οι φιλάργυροι. Τότε, οι το πράγμα φεύγοντες δια το μέγεθος της αρχής (του αξιώματος), νυν δε οι τούτο επιτρέχοντες (επιδιώκοντες) μεθ’ηδονής... Τότε οι τύπτεσθαι, νυν δε οι τύπτειν έτοιμοι» (Τότε οι έτοιμοι να κτυπηθούν, τώρα όμως οι εκείνοι, που είναι έτοιμοι να κτυπήσουν τους άλλους. Βλ. αγ. Νικοδ. Αγιορ., Ερμηνεία εις τας Επιστολάς, τ. Γ’, σ.112/113. Όρθοδ. Ψυχοθερ. σ. 73).

            Δίκαια, συνεπώς, επισημαίνει ο ι. Χρυσόστομος: «Ουκ οίμαι είναι πολλούς εν τοις ιερεύσι τους σωζομένους, αλλά πολλώ πλείους τους απολλυμένους» (PG. 60, 39). Η ιερωσύνη είναι δυνατόν, αν δεν έχει τις κατά Χριστόν προϋποθέσεις, να οδηγήσει όχι στη σωτηρία, αλλά στην αιώνια απώλεια τον χειροτονούμενο. Πόσον μάλλον δε, όταν παραμερίζονται τα διάφορα κωλύματα, με χίλιες προφάσεις, δια να καλυφθούν τα υπάρχοντα υπηρεσιακά σε μια Μητρόπολη κενά. Έχει όμως πολύ ορθά επισημανθεί από μεγάλο Πνευματικό, ότι η Ιερωσύνη δεν καλύπτει τα πάθη μας, αλλά μάλλον τα αποκαλύπτει... Κάθε αμαρτωλός έχει δεδομένη από τον Αρχηγό της Πίστεως μας την δυνατότητα να καθαρισθεί από τα πάθη του δια της μετανοίας και να σωθεί. Κληρικός όμως, αν υπάρχουν κωλύματα, έστω και να τα εξομολογηθεί, δεν μπορεί να γίνει.

Σοφές συμβουλές προς όλους… (Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου)

Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο, μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό. Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας.

Γι’ αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε τί κάνει ο άλλος. Αν έρθουν αν μου μιλήσουν για άλλους, θα τους κλείσω το στόμα ή θα σηκωθώ να φύγω. Και αν κάποιος έρθει να μου πει τον πόνο του, θα του πω, δεν έχεις Γέροντα; στον Γέροντά σου να μιλήσεις. Και αν μου απαντήσει ότι δεν έχει, θα του πω: Να βρεις! Εγώ δεν είμαι Πνευματικός…πήγαινε να βρεις έναν Πνευματικό που θα μπορεί να σε παρακολουθεί. Ξέφυγε δηλαδή εσύ την αμαρτία του άλλου. Όσο μένεις άτρωτος από τα κακά του άλλου, τον βοηθάς.

Διότι , μόλις ο άλλος σου πει κάτι κακό, αμέσως ξεπέφτει στα μάτια σου και μειώνεται η αγάπη σου, όσο και αν νομίζεις ότι τον βοηθάς. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Καταστρέφεται όλως διόλου η αγάπη μας και προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους, εφ’ όσον αναμειγνυόμεθα στην ιδιωτική ζωή τους. Αυτή είναι υπόθεση μόνο του αρμοδίου προσώπου και ποτέ εμού του μοναχού ή λαϊκού.

Το να αγαθοποιώ όσους με κακοποιούν, με οδηγεί στην ειρήνη. Διότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς μας βάζουν προσκόμματα. Με έναν λόγο, με ένα βλέμμα, με το περπάτημά τους, με την χαρά τους, με την λύπη τους, παρεμβαίνουν στην πορεία μας. γι’ αυτό χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και αντιδράσωμε στα προσκόμματα που μας βάζουν και διασαλευθή η ειρήνη του νου και της καρδιάς μας, μήπως δηλαδή προκαλέσωμε τον χωρισμό από τον Θεόν. Χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και περιφρονήσω τον αδελφό μου, μην τυχόν νομίζω ότι αυτός είναι υπεύθυνος για τις συμφορές μου, διότι αυτό είναι ξεπεσμός μου από τον Θεόν. Ο άγιος Ισαάκ τονίζει: «Ουδέποτε φταίει ο άλλος για κάποιο παράπτωμα, πάντοτε φταις εσύ». Δεν σου φταίει ο άλλος επειδή εσύ κουράσθηκες, αμάρτησες, δυσπίστησες, αλλοιώθηκες. Βλέπεις κάποιον να τρώη με τα χέρια του και αγανακτείς. Αυτό δείχνει σαφώς ότι δεν άρχισες ακόμη την πνευματική σου ζωή. Η άσκησίς σου είναι στα προοίμια.

Για να μπορέσης να ξεπεράσης αυτούς του σκοπέλους, να αγαθοποιής όποιον σε κακοποιεί. Σκόρπα, όσο μπορείς, αγαθότητα. Είσαι στον κόσμο; Μπορείς να του βρεις δουλεία. Είναι στο μοναστήρι; Εάν σε καταρασθή, να τον ευλογήσης, εάν σε χτυπήση από την δεξιά σιαγώνα, να του πης, χτύπα με και από την άλλη. Δείξε την αγάπη σου, ανάλογα με το πώς σου ανοίγει δρόμο ο ίδιος ο Θεός.

Όμως διαρκώς συμβαίνουν στην ζωή μας απρόοπτα. Έρχεσαι στο μοναστήρι για να βρης πνευματική ζωή, και συναντάς κακούς. Είναι απρόοπτο. Ζητάς κελλί από την πλευρά του μοναστηριού που δεν έχει υγρασία, το αποκτάς, διαπιστώνει όμως ότι η θάλασσα σου προκαλεί αλλεργία, οπότε δεν μπορείς να χαρής ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα. Αμέσως θα σου πη ο λογισμός, σήκω να φύγης. Είναι απρόοπτο. Σε πλησιάζω με την ιδέα ότι είσαι καλός άνθρωπος και βλέπω ότι είσαι ανάποδος. Απρόοπτο.

Παρουσιάζονται συνεχώς απρόοπτα ενώπιόν μας, διότι έχομε θέλημα και επιθυμίες. Τα απρόοπτα είναι αντίθετα προς το θέλημα και την επιθυμία μας, γι’ αυτό και μας φαίνονται απρόοπτα, στην ουσία όμως δεν είναι. Διότι άνθρωπος που αγαπά τον Θεόν προσδοκά τα πάντα και λέγει πάντοτε «γενηθήτω το θέλημά σου». Θα έρθη βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; « Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον». Επειδή αυτά κοστίζουν στην σαρκικότητά μας, γι’ αυτό εμείς τα βλέπομε ως απρόοπτα.

Για να μην ταράσσεσαι λοιπόν κάθε φορά και στεναχωριέσαι, για να μην αγωνιάς και προβληματίζεσαι, να τα περιμένης όλα, να μπορής να υπομένης ό,τι έρχεται. Πάντα  να λες, καλώς ήλθες αρρώστια, καλώς ήλθες αποτυχία, καλώς ήλθες μαρτύριο. Αυτό φέρνει την πραότητα, άνευ της οποίας δεν μπορεί να υπάρχη καμία πνευματική ζωή.

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Κοπή Πρωτοχρονιάτικης πίτας Ιδρύματος Περιθάλψεως Χρονίως Πασχόντων ‘’ Ο Άγιος Παντελεήμων ‘’

10/01/2019

Σε εορταστικό κλίμα πραγματοποιήθηκε η κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας του Ιδρύματος Περιθάλψεως Χρονίως Πασχόντων ‘’ Ο Άγιος Παντελεήμων ‘’ το απόγευμα της Τετάρτης 9-01-2019.

Τους παρευρισκόμενους υποδέχτηκε ο Διευθυντής του Ιδρύματος, π. Ιωάννης Προφύρης. Εξέφρασε τις ευγνώμονες ευχαριστίες του  σε όσους υποστήριξαν υλικά και ηθικά  το Ίδρυμα κατά το περασμένο έτος καθώς και στους συνεργάτες του που βοήθησαν στην εύρυθμη λειτουργία του. Με ιδιαίτερη συγκίνηση αναφέρθηκε στο Σεβάσμιο Ποιμενάρχη μας καθώς και στη μεγάλη του  αγάπη προς το Θεό και τους εμπερίστατους αδελφούς μας. Εν κατακλείδι ευχήθηκε σε όλους η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να χαρίζει αγάπη, χαρά, υγεία και πρόοδο σε όλους.

Εν συνεχεία ο Στρατηγός και Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος κος Αλέξης Λεοντής,  αναφέρθηκε στην έννοια της προσφοράς και της αγάπης, τονίζοντας ότι κάθε άνθρωπος είτε προσφέρει είτε εισπράττει αγάπη είναι ευτυχισμένος.  Η αγάπη για προσφορά, όμως, όπως επίσης ανέφερε, ώθησε και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, κ.κ. Ευστάθιο να δημιουργήσει  το ίδρυμα, το θεάρεστο αυτό έργο. Αναφέρθηκε  στους σκοπούς του Ιδρύματος καθώς και στους ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια αποτελούν τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται το Ίδρυμα. Ιδιαίτερη μνεία έκανε στους Ομογενείς μας, οι οποίοι πάντα  βρίσκονται κοντά στους πάσχοντες συνανθρώπους μας και στηρίζουν με περίσσια αγάπη το έργο των Ιδρυμάτων της Μητροπόλεώς μας.

Το εορταστικό πρόγραμμα ολοκληρώθηκε με κάλαντα και παραδοσιακά τραγούδια από μαθητές του Μουσικού σχολείου Σπάρτης υπό την διεύθυνση της καθηγήτριας, κας Χαρίκλειας Παπαδοπούλου.

Εν συνεχεία ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, κ.κ Ευστάθιος καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους, εκφράζοντας τις ευγνώμονες ευχαριστίες του για την παρουσία και την φιλάνθρωπη διάθεσή τους. Επαίνεσε όλους όσους στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν το Ίδρυμα, τονίζοντας ότι η ελεημοσύνη αποτελεί μία θεάρεστη πράξη καθώς και ότι όταν δίνουμε στον άλλο είναι σαν να δίνουμε στον ίδιο τον Χριστό. Αναφέρθηκε στο Ίδρυμα καθώς και στις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει και που αντιμετωπίζει κατά καιρούς, οι οποίες, όμως  πάντα ξεπερνιούνται με την βοήθεια του Θεού και την αγάπη όλων. Επίσης ανακοίνωσε την επέκταση του Ιδρύματος, το οποίο θα συνεχίσει να προσφέρει φροντίδα σε πάσχοντες συνανθρώπους μας, μέσω της αξιοποίησης του  Κέντρου Αποθεραπείας. Εν συνεχεία ευλόγησε την βασιλόπιτα.

Το φλουρί έτυχε τρόφιμος του Ιδρύματος, ο οποίος δέχτηκε ως δώρο ένα έργο που είχε φιλοτεχνήσει ο ίδιος μαζί με τους υπόλοιπους τροφίμους και με την βοήθεια των εκπαιδευτικών τους.

Την όμορφη αυτή  εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους: ιερείς της Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης ο Βουλευτής Λακωνίας, κος Αθανάσιος Δαβάκης, η Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Λακωνίας, κα Αδαμαντία Τζανετέα, ο Διοικητής του ΚΕΕΜ – Ταξίαρχος, κος Ιορδάνης Χατζηνικολάου, ο Δήμαρχος Δ. Σπάρτης, κος Ευάγγελος Βαλιώτης, ο Αντιδήμαρχος Δ. Σπάρτης, κος Δημήτριος Αποστολάκος, εκπρόσωπος της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λακωνίας, Πρόεδροι Νομικών προσώπων και Δημοτικοί Σύμβουλοι Δ. Σπάρτης, πολιτευτές, εκπρόσωποι φορέων και συλλόγων και πλήθος συμπολιτών μας.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ

"Τίμησις Αγίου, Μίμησις Αγίου" 2 Ιανουαρίου 2019

"Τίμησις Αγίου, Μίμησις Αγίου" 19 Δεκεμβρίου 2018