Η Βίωση της Πίστεως στην σημερινή εποχή

 

Νικόλαος Γεωργαντώνης

Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλ. ΕΚΠΑ,

Ειδίκευση Εκκλ. Γραμματεία από τον Θ’ Αιώνα

 

«Πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ.»[1]

Αυτή η φράση δείχνει τον πραγματικό αγώνα που καλείται να δώσει ο Ορθόδοξος Χριστιανός. Η πίστη δεν είναι μια φιλοσοφική επινόηση ή αφηρημένη σκέψη αλλά ένα πραγματικό βίωμα. Το «Σύμβολο της Πίστεως» που λέμε δεν είναι κάτι που απλώς διαβάζουμε αλλά πρώτα το βιώνουμε και μετά το ομολογούμε.

Στην  ευαγγελική περικοπή που διαβάζεται τη Δ’ Κυριακή των Νηστειών[2], φαίνονται και τα πιθανά αποτελέσματα της απιστίας του ανθρώπου. Η σημερινή εποχή μπορεί να φαίνεται διαφορετική σε σχέση με την εποχή του Ευαγγελίου αλλά εάν εξεταστεί καλύτερα, υπάρχουν τα ίδια πάθη και αστοχίες. Μπορεί τα τεχνολογικά και φιλοσοφικά επιτεύγματα να αλλάζουν αλλά ο άνθρωπος κατά βάθος παραμένει ο ίδιος που παλεύει με τα πάθη και τις αδυναμίες του. Τα λόγια του Ευαγγελίου και των Αγίων Πατέρων είναι διαχρονικά και μιλάνε στον κάθε άνθρωπο της κάθε εποχής.

Ο πατέρας στην περικοπή, λέει ότι πιστεύει αλλά και πάλι ζητά από τον Χριστό να του δυναμώσει την πίστη του. Ο σημερινός άνθρωπος φτάνει σε πολλές περιπτώσεις όχι μόνο να αρνείται τον Θεό αλλά και να τον παραποιεί. Το χειρότερο δεν είναι να αρνείται κάποιος τον Θεό αλλά να αλλάζει την διδασκαλία περί Αυτού ώστε να δικαιολογεί τις διάφορες αδυναμίες του και παράλληλα να καθησυχάζει την συνείδηση του. Αυτό που καθιστά αυτή τη πρακτική χειρότερη από την απλή άρνηση είναι ότι όχι μόνο κολάζει τον εαυτό του αλλά και τον περίγυρο του που μπορεί να επηρεαστεί.

Ο εφησυχασμός και στασιμότητα οδηγούν τον άνθρωπο σε πνευματικό θάνατο. «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἴνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν»[3] λέει ο Ιησούς Χριστός δείχνοντας ότι ο Χριστιανός χρειάζεται να είναι συνειδητοποιημένος και πάντα άγρυπνος. Όποιος πιστεύει αφηρημένα χωρίς προσέγγιση στα Άγια Μυστήρια και Θεία Λατρεία, απομακρύνεται από το Θεό, με αποτέλεσμα της σταδιακής χαλάρωσης της πίστεως και των ηθών. Νοθεύεται και κοσμικοποιείται η πίστη σε τέτοιο βαθμό που δεν καταλαβαίνουμε πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τον Θεό.

Επίσης, η πίστη προϋποθέτει αγώνα, με συγκεκριμένα όπλα όπως το παρουσιάζει ο Ιησούς Χριστός στην ίδια περικοπή λέγοντας,  «αυτό το γένος των δαιμονίων με τίποτε άλλο δεν διώχνεται, παρά μόνον με προσευχήν και νηστείαν»[4]. Χωρίς αυτά τα εργαλεία, δεν μπορεί να προοδεύσει στον πνευματικό του αγώνα ο Χριστιανός. Ειδικά κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, με την πληθώρα των κατανυκτικών ακολουθιών που έχει, μας δίνεται η δυνατότητα να εργαστούμε περισσότερο με την επιμέλεια της ψυχής μας.

Χρειάζεται όσο είναι νωρίς να μετανοήσουμε και να αναθερμάνουμε την πίστη μας. Να λέμε και εμείς καθημερινά, «Πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» ώστε να πλησιάσουμε τον Ιησού Χριστό. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει να Τον προσεγγίσουμε. Θέλει τόλμη και θυσία και όχι ευκολίες για να σηκώνουμε καθημερινά τον σταυρό μας. Εάν επιλέγουμε καθημερινά την εύκολη και ανώδυνη οδό, θα έχουμε μια δυσάρεστη έκπληξη κατά το τέλος της ζωής μας. Η ζωή του Χριστιανού είναι δύσκολη αλλά μόνο με την υπομονή και επιμονή θα φτάσουμε στο ποθούμενο που είναι η «κατά χάριν» θέωση μας. Εξάλλου αυτό μας διδάσκει ο Ιησούς Χριστός, «ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται.»[5]

Για αυτό, όσο ζούμε, να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής και να κάνουμε την ζωή μας Χριστοκεντρική! Να έχουμε πραγματική μετάνοια και όχι ενοχές όπως ο Ιούδας που από εγωισμό δεν ζήτησε συγχώρεση από τον Θεό. Αντιθέτως, να ζητούμε το έλεος του Θεού όπως έκανε ο Απόστολος Πέτρος που παρόλο την άρνηση του, μετανόησε και έγινε δεκτή η μετάνοια του από τον Θεό. Η μετάνοια και πίστη μας φανερώνεται πέρα από το μυστήριο της Εξομολογήσεως, με την βίωση των διδαγμάτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Μην νομίζουμε ότι μόνο η φυσική παρουσία μας (ειδικά της τελευταίας ώρας) ή άναμμα του κεριού μας στον ναό μας κάνει Χριστιανούς Ορθόδοξους. Η ομολογία της πίστεως που φαίνεται στη θερμή μας προσευχή, πυκνή συμμετοχή στη λατρευτική ζωή και Μυστηρίων της Εκκλησίας είναι αυτή που θα έλκει την Θεία Χάρις. Ας πορευτούμε με αυτό το σκεπτικό και θα δούμε ότι μόνο τότε θα αισθανθούμε πραγματικά ελεύθεροι χωρίς κανένα φόβο και άγχος για τις διάφορες δοκιμασίες που θα εμφανίζονται!

---

[1] Μαρκ. 9, 24.

[2] Μαρκ. 9, 17 – 31.

[3] Ματθ. 26, 41

[4] Μαρκ., 9, 29.

[5] Ματθ. κδ' 13.

Κυριακάτικα Κηρύγματα:Κυριακη 28 Ιουνίου 2020 (Κατά Ματθαίον 6, 22 – 33)

Νικόλαος Γεωργαντώνης

θεολόγος – ιεροψάλτης 

   

Κυριακη 28 Ιουνίου 2020 (Κατά Ματθαίον 6, 22 – 33)

           

Έχει μια ιδιαιτερότητα η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ξεκινά λέγοντας μας ότι «Το λυχνάρι του σώματος είναι το μάτι. Εάν το μάτι σου είναι υγιές, τότε όλο σου το σώμα είναι φωτεινό.» Αγαπητοί μου αδελφοί, οι φύλαξη των 5 αισθήσεων είναι πολύ αναγκαίος για την σωτηρία της ψυχής μας. Πρέπει ιδιαιτέρως να προσέχουμε τι βλέπουμε γιατί αυτό θα έρθει να μας επηρεάσει αργότερα. Οι υπόλοιπες αισθήσεις δεν είναι τόσο ευάλωτες όσο η όραση αλλά και πάλι θα πρέπει να προσέχουμε.

            Συνεχίζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος και μας λέει ότι δεν μπορεί ο πιστός να είναι αφιερωμένος σε 2 κυρίους. Δεν μπορεί δηλαδή να είμαστε με τον κόσμο αλλά ταυτόχρονα να είμαστε σωστοί Χριστιανοί. Δεν μπορεί να λέμε ψέματα, να κουτσομπολεύουμε και μετά να ερχόμαστε στην Εκκλησία σαν να μην τρέχει τίποτα. Πρέπει να καταλάβουμε το λάθος μας και να μετανοήσουμε. Ο Θεός δεν διώχνει κανέναν αλλά υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις για να τον πλησιάσουμε. Όταν είσαστε καλεσμένοι σε ένα τραπέζι, δεν ετοιμαζόσαστε κατάλληλα; Δεν πηγαίνετε έτσι απροετοίμαστοι! Πόσο περισσότερο για τον Κύριο Ιησού Χριστό μας! Άρα, πρέπει να κοιτάξουμε να αλλάξουμε ζωή και να σκεφτόμαστε, θα το κάναμε αυτό ή θα λέγαμε αυτά αν ήταν μπροστά και τον βλέπαμε τον Ιησού Χριστό; Στη συνέχεια, αναφέρει ο Ευαγγελιστής ότι δεν πρέπει να σπαταλάμε το χρόνο μας με το τι θα φάμε και τι θα πιούμε. Θα δουλέψετε όπως πρέπει αλλά με τη βοήθεια του Θεού, θα ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία και στέρηση. Αυτό που θα πρέπει να κοιτάμε είναι αν η ψυχή μας είναι καθαρή. Αν πεθάνουμε αυτή τη στιγμή, είμαστε έτοιμοι; Έχουμε εξομολογηθεί; Έχουμε κοινωνήσει; Έχουμε ανοίξει ποτέ την Αγία Γραφή για να ωφεληθούμε από τον λόγο του Θεού; Αδελφοί μου, μην παραμελούμε την ψυχή μας. Πολύ καλά τρέφουμε το σώμα μας αλλά δυστυχώς δεν κάνουμε τίποτα για την ψυχή μας. Ο Θεός γνωρίζει τι χρειαζόμαστε. Εμείς όμως, πρέπει να κάνουμε τον αγώνα μας, να φτιάξουμε την ψυχή μας ώστε να μοιάσουμε στους Αγίους και Αγίες που εφάρμοσαν το Ευαγγέλιο στη ζωή τους.

            Από αυτή τη στιγμή, ας πούμε «Ως εδώ με την αμαρτωλή ζωή μου» και ας χαράξουμε έναν νέο δρόμο που θα οδηγήσει στον Θεό. Δεν είναι ποτέ αργά να ξεκινήσουμε τον αγώνα για την σωτηρία της ψυχής μας, αρκεί να βάλουμε μπρος άμεσα και να μην το αμελούμε!

            Ο Θεός να σας ευλογεί και να σας σκεπάζει όλους, Αμήν!

https://www.ekklisiaonline.gr/nea/giorti-miteras-gia-tin-orthodoxi-ekklisia-ine-tis-ypapantis/

Ποια αμαρτήματα δεν μας εμποδίζουν από την Θεία Κοινωνία;

Ποια αμαρτήματα δεν μας εμποδίζουν από την Θεία Κοινωνία;

Οι Άγιοι Μακάριος Κορίνθου και Νικόδημος Αγιορείτης, οι γνωστοί αυτοί υπέρμαχοι τής Συνεχούς Μεταλήψεως των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων,

στὸ περίφημο σχετικὸ βι­βλίο τους ἀντιμετωπίζουν τὴν ἔνστασι καὶ ἀπορία τῶν καλοπροαιρέτων κατὰ τὰ ἄλλα ἐκείνων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι διαμαρτύρονται καὶ λέγουν γιὰ ὅσους μεταλαμβάνουν συχνά: «Τάχα καὶ αὐτοὶ ὡς ἄνθρωποι δὲν ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὰ πάθη γαστριμαργίαν, κενοδοξίαν, γέλωτα, ἀργολογίαν καὶ ὅσα ὅμοια; Πῶς λοιπὸν θέλουν νὰ κοινωνοῦν συχνά;» (Ἔνστασις Η΄). Οἱ Ἅγιοι ἀπαντοῦν στὴν ἔνστασι αὐτή, ἐπικαλούμενοι ἕνα θαυμά­σιο κείμενο τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου Ἀντιοχείας, τὸ ὁποῖο παραθέτουν πρῶτα αὐτούσιο καὶ κατόπιν ἁπλο­ποιημένο γλωσσικῶς. Ἄς προσέξουμε ἰδιαιτέρως τὴν γνώμη αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου, ἡ ὁποία ἐκφράζει μὲ συντομία μία βαθειὰ πτυχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος· διάκρισις τῶν ἁμαρτημάτων σὲ «εὐσυγχώρητα» καὶ «βαρέα», ὕπαρξις «διαφόρων θυσιῶν», ποὺ μᾶς «προ­καθαίρουν» γιὰ νὰ προσέλθουμε στὰ Ἱερὰ Μυστήρια καὶ βίωσις τῆς Συνεχοῦς Μετανοίας, ὡς ἀπαραιτήτου προϋποθέ­σεως τῆς Συνεχοῦς Μεταλήψεως. Ἄς ἐντρυφήσουμε ὅμως στὸ εὐλο­γημένο κείμενο τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου.

ΕΙΝΑΙ πολλοί, οἱ ὁποῖοι ἐπειδὴ κοινωνοῦσιν ἀργά, κρημνίζονται εἰς ἁμαρτίας, ἄλλοι δὲ πάλιν, μεταλαμβάνοντες συχνότερα, φυλάττου­σιν ἑαυτοὺς πολλάκις ἀπὸ πολλὰ κακά, ἐπειδὴ φοβοῦνται ἀπὸ τὴν ἁγίαν Μετάδοσιν («τὸ κρῖμα τῆς Μεταλήψεως»). Λοιπόν, ἀνίσως σφάλλωμεν μὲ κάποια παραμικρὰ καὶ συγγνωστὰ ἁμαρτήματα καθὸ ἄνθρωποι («μικρά τινα καὶ εὐσυγχώρητα»), λό­γου χάριν κλεπτόμεθα ἤ μὲ τὴν γλῶσσαν ἤ μὲ τὴν ἀκοὴν ἤ μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἤ ἀπατώμενοι πίπτομεν εἰς κενοδοξίαν ἤ λύπην ἤ θυμὸν ἤ ἄλλο τοιοῦτον, ἄς κα­τακρίνωμεν τὸν ἑαυτόν μας καὶ ἄς ὁμολογῶμεν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τὴν ἁμαρτωλότητά μας («καταμεμφόμενοι ἑαυτοὺς καὶ ἐξομολογούμενοι τῷ Θεῷ») καὶ οὕτως ἄς μεταλαμβάνωμεν, πιστεύοντες ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία μᾶς γίνεται εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ἀποκάθαρσιν. Εἰ δὲ καὶ κάμνομεν ἁμαρτήματα βαρέα τινὰ πονηρὰ σαρκικὰ καὶ ἀκάθαρτα καὶ ἔχομεν μὲ τὸν ἀδελφόν μας μνησι­κακίαν, μέχρις οὗ με­τανοήσωμεν ἀπὸ τὰ τοιαῦτα ἁμαρτήματα, ἄς μὴ τολμήσωμεν νὰ πλησιάσωμεν εἰς τὰ θεῖα Μυστήρια (ἕως ἀξίως μετανοήσωμεν, μηδαμῶς ἐφαψώμεθα»). Ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ εἴμεθα ἄνθρωποι σαρκικοὶ καὶ ἀσθενεῖς καὶ μολυνόμε­θα μὲ πολλὰ ἁμαρτήματα, ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὸς διαφόρους θυσίας εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μας, τὰς ὁποίας ἀνίσως καὶ τὰς προσφέ­ρωμεν εἰς Αὐτόν, μᾶς καθαρίζουσι καὶ μᾶς κάμνουσιν ἐπιτηδείους διὰ νὰ μεταλάβωμεν («προκαθαίρουσιν ἡμᾶς εἰς τὸ προσελθεῖν τοῖς Μυστηρίοις»). Διὰ τοῦτο ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι «θυσία», ἥτις καθαρίζει τὸν ἄνθρω­πον ἀπὸ ἁμαρτίας.

Εἶναι καὶ ἄλλη «θυσία» σωτηριώδης εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, διὰ τὴν ὁποίαν λέγει ὁ Προφήτης Δαυΐδ: «θυσία εἰς τὸν Θεὸν εὐάρεστος εἶναι ἡ ταπεινὴ τοῦ ἀνθρώπου προαίρεσις καὶ διάθεσις· τὴν καρδίαν τὴν ταπεινὴν καὶ συντετριμμένην μὲ τὴν κατάνυξιν ὁ Θεὸς ποτὲ δὲν τὴν παραβλέπει». Ἀνίσως αὐτὰς τὰς «θυσίας» προσφέρωμεν εἰς τὸν Θεόν, ἔστω καὶ ἄν ἔχωμεν μικρά τινα ἐλαττώματα ὡς ἄνθρωποι, θέλομεν δυνηθῆ νὰ πλη­σιάσωμεν εἰς τὴν ἁγίαν Κοινωνίαν μὲ φόβον καὶ τρόμον, κατάνυξιν καὶ ὁμολογίαν τῆς ἁμαρτωλότητός μας, καθὼς ἡ αἱμορροοῦσα ἐπλη­σίασεν εἰς τὸν Χριστὸν κλαίουσα καὶ τρέμουσα. Διότι ὑπάρχει ἁμαρ­τία πρὸς θάνατον («θανάσιμος»). Καὶ ὑπάρχει ἁμαρτία πρὸς μετά­νοιαν («συγγνωστή»). Καὶ ὑπάρχει ἁμαρτία πρὸς ἔμπλαστρον. Ἡ ἀληθινὴ ὅμως μετάνοια ὅλα δύνα­ται νὰ τὰ ἰατρεύσῃ. Διότι, ἄλλην συγχώρησιν ἔχει ἐκεῖνος, ὅστις μὲ φόβον καὶ τρόμον καὶ ὁμολογίαν τῆς ἁμαρτωλότητός του καὶ κατάνυξιν πλησιάζει εἰς τὰ Μυστήρια καὶ μεταλαμβάνει· καὶ ἄλλην τιμωρίαν ἔχει, ὅστις μεταλαμβάνει χωρὶς φόβον καὶ μὲ κατα­φρόνησιν. Εἰς ἐκείνους, ὅσοι καταφρονητικῶς καὶ ἀναξίως μεταλαμβάνου­σιν, ὄχι μόνον δὲν δίδεται ἄφεσις ἁμαρτιῶν, ἀλλὰ καὶ ὁ διάβολος περισσότερον πηδᾶ ἐναντίον των («ἀλλὰ καὶ ἐπὶ πλεῖον ὁ διάβολος αὐτοῖς ἐπεισπηδᾷ»). Ὅσοι δὲ μὲ φόβον μεταλαμβάνουσιν, ὄχι μόνον ἁγιάζονται καὶ λαμβάνουσιν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, ἀλλὰ καὶ τὸν διάβολον διώκουσιν ἀπὸ λόγου των («ἀλλὰ καὶ τὸν διάβολον ἐξ ἑαυτῶν διώκουσιν»). 

Από  kaini ktisis

Σχεδιάζεται μια παγκοσμιοποίηση κατά του Χριστού. ~ Αρχ. Γεώργιος Καψάνης






''Σχεδιάζεται μια παγκοσμιοποίηση όχι μόνο χωρίς Χριστό, αλλά κατά του Χριστού…''

 Αρχ. Γεώργιος Καψάνης †

*Ο Μακαριστός Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, π. Γεώργιος Καψάνης σε μια ομιλία που έγινε πριν 19 χρόνια, προειδοποιούσε για όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα, στο όνομα της παγκοσμιοποίησης.

Πολλοί σήμερα μιλούν για παγκοσμιοποίηση. Ενώ κάποιοι ολίγοι την σχεδιάζουν και την προετοιμάζουν. Παγκοσμιοποίηση στην οικονομία, στην δημιουργία ενός υπερκράτους, στην θρησκεία.

Η παγκοσμιοποίησις φαίνεται να είναι και ο στόχος του κινήματος της «Νέας Εποχής» που αποβλέπει στην αντικατάσταση του Χριστού από τον αντίχριστο. Η βασιλεία του αντιχρίστου, κατά τους νεοεποχίτας, θα αρχίσει με την γ΄ χιλιετία μ. Χ. Ο Ι.Χ.Θ.Υ.Σ (Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ) θα αντικατασταθεί με τον Υδροχόο (σύμβολο του αντιχρίστου).

Η παγκοσμιοποίησις δεν θα είναι εφικτή, εάν οι και θρησκείες δεν παραιτηθούν από την αξίωσή τους, ότι έχουν την απόλυτη Αλήθεια...

και εάν δεν δεχθούν να προχωρήσουν σε μια υπερθρησκεία, ένα μίγμα θρησκειών.

Έτσι βλέπουμε το πρωτοφανές γεγονός Χριστιανοί, Ιουδαίοι, Μουσουλμάνοι, Βουδισταί, Ειδωλολάτραι, να συμπροσεύχονται για την ειρήνη και να προσχωρούν σε διαθρησκειακούς διαλόγους, στους οποίους υπερτονίζεται ότι (οι μονοθεϊστικές θρησκείες) έχουμε ένα κοινό Θεό.

Σ΄ αυτούς τους διαλόγους οι συμμετέχοντες χριστιανοί, και δυστυχώς και ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί, δεν ομολογούν τον Τριαδικό Θεό και τον Ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού.

Με πολύ λύπη διαβάσαμε, ότι τελευταία στην Ρουμανία έλαβε χώρα πανθρησκειακή συγκέντρωση και προσευχή υπέρ της ειρήνης με την συμμετοχή και ορθοδόξων Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων. Δεν συμμετείχαν, ευτυχώς, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και αι Εκκλησίαι Ιεροσολύμων, Ρωσίας, Σερβίας, Γεωργίας, Ελλάδος και Πολωνίας.

Σχεδιάζεται λοιπόν μια παγκοσμιοποίησις όχι μόνο χωρίς Χριστό αλλά και κατά του Χριστού.

Το υπερκράτος, η υπεροικονομία, η υπερθρησκεία δεν θα υπηρετούν τον Χριστό και τον άνθρωπο, ως εικόνα του Θεού, αλλά τον αντίχριστο και όσους προσκυνήσουν τον αντίχριστο.

Σ΄ αυτήν τη παγκοσμιοποίηση οι διάφοροι θεσμοί θα αφαιρούν τις ελευθερίες των ανθρώπων προκειμένου οι άνθρωποι να γίνουν πιόνια στα χέρια των ισχυρών της γης.

Κάτι τέτοιο άρχισε να γίνεται και στην πατρίδα μας, όπου θεσμοί έξωθεν ερχόμενοι επιβάλλονται στον λαό μας. Όλοι θα ελέγχονται με παγκόσμιο φακέλωμα. Ανησυχήσαμε για τη Συνθήκη του Σένγκεν, επειδή την είδαμε σαν πρόδρομο του παγκόσμιου φακελώματος.

Το ότι οι ανησυχίες μας δεν είναι ανυπόστατες αποδεικνύει το γεγονός, ότι βάσει της Συνθήκης αυτής οι Ορθόδοξοι Βαλκάνιοι αδελφοί μας δυσκολεύονται να έλθουν στη πατρίδα μας. Λειτουργεί δηλαδή η συνθήκη και εις βάρος της Ορθοδοξίας.

Ως χριστιανοί αρνούμεθα να δεχθούμε και να συμπράξουμε σε παγκοσμιοποιήσεις τύπου «Νέας Εποχής».

Η αληθινή παγκοσμιοποίησις άρχισε με τη Σάρκωση του Θεού Λόγου, που προσέλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση και ένωσε «τα πριν διεστώτα» και ανέστησε «παγγενή τον Αδάμ».

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινά παγκόσμιος άνθρωπος.

Και τούτο διότι:

«ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε» εν Αυτώ (Γαλ. 3,28).

Κάθε χριστιανός που ενώνεται με τον Χριστό και που ο Χριστός ζει εν αυτώ και αυτός εν τω Χριστώ, γίνεται επίσης παγκόσμιος χριστιανός.

Αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως φύλου, γλώσσης, θρησκείας, εθνικότητος. Γίνεται ένας καθολικός άνθρωπος, μικρόκοσμος και συγχρόνως μακρόκοσμος, γιατί περιέχει μέσα του όχι μόνο όλη την ανθρωπότητα αλλά και όλη την κτίση.

Πώς είναι δυνατόν ένας θεωμένος χριστιανός να μην είναι ένας παγκόσμιος και καθολικός άνθρωπος;

Τέτοιοι παγκόσμιοι άνθρωποι ήσαν οι άγιοι Απόστολοι, οι παλαιοί και νέοι Μάρτυρες, οι Ασκηταί, οι εν τω κόσμω άνθρωποι της αγάπης και της θυσίας.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι παγκόσμιος, γιατί θυσιάστηκε για όλο τον κόσμο.

Ο αντίχριστος και οι οπαδοί του σφετερίζονται τον τίτλο του παγκοσμίου. Και τούτο γιατί δεν θυσιάζονται για τους ανθρώπους, αλλά θυσιάζουν τους ανθρώπους εν ονόματι κάποιας ιδεολογίας και παγκοσμιοποιήσεως.

Κατά τους χρόνους της ελεύσεως του Κυρίου η Ρώμη είχε επιτύχει κάποια παγκοσμιοποίηση, την «Pax Romana». Όμως αυτή βασιζόταν στην διάκριση ελευθέρων και δούλων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων και προϋπέθετε τη λατρεία των ειδώλων και του Ρωμαίου Αυτοκράτορος, στο πρόσωπο του οποίου οι χριστιανοί έβλεπαν τον πρόδρομο του αντιχρίστου.

Μεταξύ εκείνης και της σημερινής παγκοσμιοποιήσεως υπάρχουν πολλά τα κοινά.

Όπως ψάλλει ο Εκκλησία μας κατά τον Εσπερινό των Χριστουγέννων :

«Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο, καὶ σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς Ἁγνῆς, ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται. Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον, αἱ πόλεις γεγένηνται· καὶ εἰς μίαν Δεσποτείαν Θεότητος, τὰ Ἔθνη ἐπίστευσαν. Ἀπεγράφησαν οἱ λαοί, τῷ δόγματι τοῦ Καίσαρος, ἐπεγράφημεν οἱ πιστοί, ὀνόματι Θεότητος, σοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ ἡμῶν. Μέγα σου τὸ ἔλεος, δόξα σοι».

Κάθε χωρίς Χριστόν μοναρχία και παγκοσμιοποίησις ημπορεί να καταργεί την πολυαρχία των ανθρώπων. Αλλά την πολυθεΐα των ειδώλων, της λογής – λογής ειδωλοποιήσεις ψευδών θεών και ιδεολογιών, μόνον ο ενανθρωπήσας εκ της Αγνής Χριστός καταργεί.

Απεγράφησαν τότε οι λαοί «τω δόγματι του Καίσαρος» και απογράφονται σήμερα στις διάφορες κρατικές και υπερκρατικές εξουσίες.

Όμως οι χριστιανοί δεν αρκούνται σ΄ αυτήν την απογραφή. Γιατί είναι ανθρωποκεντρική που κάποτε γίνεται και δαιμονική... Ζητούν να απογραφούν και επιγραφούν στο όνομα του Θεανθρώπου Χριστού.

Ζητούμε παγκοσμιοποίηση θεανθρώπινη, παγκοσμιοποίηση στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Εκεί είναι η ελπίδα μας και γι' αυτήν ο αγώνας μας.

Ως χριστιανοί δεν προσκυνούμε υπερανθρώπους, ιδεολογίες, είδωλα, ψευδοσωτήρες.

Προσκυνούμε μόνον τον εν Βηθλεέμ τεχθέντα Κύριον Ιησούν Χριστόν. Τον ταπεινόν Ιησούν.

Αυτόν που μας ελύτρωσε με τον Σταυρόν και την Ανάστασή Του. Και τον ικετεύουμε να δώσει πλουσία την Χάρι Του στο λαό Του, και σε μας να μη παρασυρθούμε από τους ψευδοπροφήτες, αλλά να μείνουμε πιστοί στο όνομά Του άχρι θανάτου.

Χριστούγεννα 1998, Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου

Αρχ. Γεώργιος Καψάνης †


«ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», τευχ. 3, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1998, σσ. 5-6.

Ικετήριος προσευχή.

Υπέρ τής Σωτηρίας, προστασίας καί διαφυλάξεως τής ακεραιότητος τής Πατρίδος ημών.

Αγία Τριάς, ο Θεός ημών, ο τά σύμπαντα διακυβερνών Θεαρχίω νεύματι,
Υπεραγία Θεοτόκε, η Υπέρμαχος καί Νικοποιός Στρατηγός, Άγιοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί Πάσαι αί Ουράνιε δυνάμεις (προστάτες τής Αεροπορίας)
Άγιε Προφήτα Ηλία (προστάτης τής αεροπορίας Στρατού)
Άγιε Νικόλαε(προστάτης τού Ναυτικού)
Άγιε Γεώργιε Τροπαιοφόρε ( προστάτης Στατού Ξηράς καί Λ.Ο.Κ ειδ. Δυνάμεων.)
Άγιε Δημήτριε Μυροβλήτα, Άγιε Θεόδωρε Στρατηλάτα, Άγιε Θεόδωρε Τήρων, Άγιε Αρτέμιε( προστάτης τής Ελληνικής Αστυνομίας) Άγιε Μηνά, Άγιε Ευστάθιε, Άγιε Μερκούριε, Άγιε Φανούριε, Άγιε Προκόπιε, Άγιε Ισίδωρε έν Χίω, Άγιε Νέστωρ, Άγιε Λογγίνε Εκατόνταρχε, Άγιε Νικήτα, Άγιε Ανδρέα Στρατηλάτα, Άγιε Ιάκωβε Πέρσα, Άγιε Βάγχε, Άγιε Καλλίστρατε Νεοσύλλεκτε, Άγιε Σεβαστιανέ, Άγιε Ευστράτιε, Άγιε Ορέστα, Άγιε Ευγένιε, Άγιε Ευδόκιμε Στρατοπεδάρχα, Άγιε Κορνήλιε Εκατόνταρχε, Άγιε Κλεόνικε, Άγιε Ευτρόπιε, Άγιε Ιωάννη Ρώσσε, Άγιε Νάμα ( προστάτης τών Συνοριοφυλάκων), Άγιε Ραφήλ, Άγιε Ευγένιε Ροντιόνωφ, Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, Άγία Βαρβάρα( προστάτης τού Πυροβολικού), Αγία Θεοδώρα έν Βάστα, Άγιοι Τρείς Παίδες έν Καμίνω( προστάτες τής Πυροσβεστικής), Άγιε Παΐσιε Αγιορείτα ( προστάτης τών διαβιβάσεων), σύν πάσι τοίς Αγίοις,

Ευλαβώς δεόμεθα υμίν, πρεσβεύσατε υπέρ τού εναπειλουμένου αγιοτόκου Έθνους ημών καί τής έν εκτάκτω κυνδύνω ευρισκομένης φιλτάτης Πατρίδος, έτι δέ καί τού κατά ξηράν, θάλασσαν καί αέρα φιλοχρίστου ημών Στρατού καί τών Σωμάτων Ασφαλείας, τών ηρωϊκώς νύν υπέρ Πίστεως καί Πατρίδος Θυσιαστικώς καί ενθέρμως αγωνιζομένων έν τοίς συνόροις τής Πατρίδοος ημών.
Άγιοι Προστάται ημών, εκτενώς ικεσίαν ποιείτε υπέρ κράτους νίκης, διαμονής, υγείας, σωτηρίας αυτών, καί τόν Κύριον τόν Θεόν ημών επί πλέον συνεργήσαι, κατευοδώσαι αυτούς εν πάσι καί υποτάξαι υπό τό κράτος αυτών πάντα εχθρόν καί πολέμιον, ημάς δέ έν ειρήνη καί μετανοία ( διανύσαι τό ιερόν τής Αγίας Τεσσαρακοστής στάδιον) διανύειν τόν χρόνον τής ζωής ημών, δυνάμει τού Τιμίου καί Ζωοποιού Σταυρού.
                     
                                                                ΑΜΗΝ.

Χαράλαμπος Άνδραλης, Παράνομη η θρησκευτική Λατρεία;

Παράνομη η θρησκευτική Λατρεία;
Χαράλαμπος Άνδραλης
Εκείνοι που μάχονταν πριν λίγες ημέρες για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης της γυναίκας, ενάντια στο δικαίωμα της ζωής των αγέννητων παιδιών, σήμερα έγιναν υπέρμαχοι του δικαιώματος της υγείας ενάντια στο δικαιώμα της θρησκευτικής ελευθερίας των χριστιανών, οι οποίοι ούτως ή άλλως, συχνά αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, με μόνιμους συνοδούς τη χλεύη, την ειρωνεία, ακόμα και τις απειλές, κατά την υπόσχεση του Χριστού «ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου».

Έτσι, λοιπόν, για λόγους δημοσίου συμφέροντος, εν προκειμένω δημοσίας υγείας, απαγορεύτηκε κάθε μορφή ιεροπραξιών στην πατρίδα μας, σε μία κίνηση που χειροκρότησαν οι γνωστοί εμμονικοί με την Εκκλησία, αλλά και οι επίσης γνωστοί θεολόγοι και κληρικοί του μοντέρνου ρεύματος, μόνιμα ομονοούντες σε όλα τα «καυτά» θέματα.
Το ερώτημα που γεννάται, είναι με ποιο τρόπο κινδυνεύει η δημόσια υγεία σε περίπτωση που γίνονται λειτουργίες κεκλεισμένων των θυρών, με την παρουσία του ιερέως, του ψάλτη και του νεωκόρου; Ακόμα πιο μεγάλο ερώτημα τίθεται με την απαγόρευση των ιεροπραξιών στις Ιερές Μονές. Μήπως οι μοναχοί δεν τηρούν το σλόγκαν των ημερών «μένουμε σπίτι μας»; Μα το σπίτι των μοναχών είναι το μοναστήρι τους, ο ναός τους.
Η κυβέρνηση έχοντας μπροστά της ένα όντως τεράστιο υγειονομικό πρόβλημα, λαμβάνει αυστηρά μέτρα και πήρε τόση φόρα, ώστε να στερεί από τους πολίτες βασικά ατομικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της θρησκευτικής λατρείας, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν της την αρχή της αναλογικότητας, δηλαδή την προτίμηση των πιο ήπιων μέτρων για την επίτευξη του σκοπού, εν προκειμένω του περιορισμού της διάδοσης του ιού.
Η γενική απαγόρευση που επεκτείνεται και σε «ακίνδυνες» ακολουθίες, συνιστά εξόφθαλμη καταπάτηση του δικαιώματος του θρησκεύειν. Η χαιρεκακία με την οποία πολλοί συνάνθρωποί μας υποδέχθηκαν αυτή την αντισυνταγματική επιβολή, δημιουργεί την ψευδαίσθηση στην κυβέρνηση ότι η κίνηση αυτή θα έχει πολιτικό κέρδος. Ξέχασαν ότι και οι προηγούμενοι πόνταραν στην πολεμική κατά της Εκκλησίας που υποστηρίζουν συστηματικά τα ΜΜΕ, χωρίς όμως να εκφράζουν πάντα την πλειοψηφία. Και αυτή η πολεμική δεν έρχεται μόνο εναντίον των κληρικών, αλλά στρέφεται απ’ ευθείας κατά του πιστού λαού, ο οποίος στερείται το δικαίωμα στη λατρεία.
Είναι αποδεδειγμένο, ότι στις δυσκολίες οι Έλληνες, αλλά και άλλοι λαοί, στρέφονται πιο πολύ στο Θεό. Γι’ αυτό τόσο οι Γραφές όσο και οι Πατέρες, βλέπουν τις πληγές ως μια φιλάνθρωπη παιδαγωγία του Θεού προς τους ανθρώπους, σε καιρούς αποστασίας. Αυτή την αλήθεια που είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την πίστη μας και απαντά σε πολλά «γιατί», δυστυχώς ελάχιστοι κληρικοί μας παραδέχθηκαν. Αλλά και εκείνοι οι ελάχιστοι χλευάστηκαν με το χειρότερο τρόπο από τους αθέους, τους χλιαρούς και τους μοντέρνους θεολόγους. Κατά τον τρόπο που χλευάζονταν και διώκονταν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης που προειδοποιούσαν ότι η αποστασία θα φέρει δεινά.
Όπως όλα δείχνουν και όπως λένε οι ειδικοί επιστήμονες, θα ζήσουμε ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις. Η ανάγκη των ανθρώπων για συμμετοχή στα Μυστήρια θα είναι όλο και πιο επιτακτική. Αλλά η «ευσεβής» κυβέρνησή μας θεώρησε ότι είναι προτιμότερο να δώσει αυτή τη μάχη χωρίς το Θεό. Δεν τον έχει ανάγκη. Θεωρεί ότι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μπορούν να μεταφέρουν την ασθένεια. Αγνοεί ότι η Εκκλησία έχει εμπειρία δύο χιλιετιών και έχει επιβιώσει και σε λοιμούς και σε διωγμούς και σε κατακόμβες. Ας ευχηθούμε η αλαζονεία αυτή των αρχόντων μας να μη διογκώσει τα κακά που ήδη γευόμαστε.
Βεβαίως, είναι καιρός να αναλογιστεί ο καθένας τη δική του ευθύνη, ιδιαίτερα εμείς οι χριστιανοί, που γνωρίζουμε καλά πόσο επηρεάζει η ζωή μας τα γεγονότα και πόσο άτεγκτος είναι ο πνευματικός νόμος. Και ας αναλογιστούμε όλοι, Αρχιερείς, Ιερείς, λαϊκοί πόσα συνέβησαν στην Εκκλησία τα τελευταία χρόνια, που μπορεί  να προκάλεσαν τη φιλάνθρωπη παιδαγωγία του Θεού, ώστε να φθάσουμε να στερούμαστε και τα Άγια Μυστήρια.
ΥΓ: Οι Ιερές Μονές μπορούν να συνεχίσουν απρόσκοπτα τις ακολουθίες, όπως και οι Ιεροί Ναοί κεκλεισμένων των θυρών. Μπορεί, επίσης, να πραγματοποιέιται η εξομολόγηση με κάποια απόσταση του ιερέα από τον εξομολογούμενο. Οποιαδήποτε παρεμπόδιση αυτών των Μυστηρίων συνιστά αναίτια καταπάτηση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας και οι ιερείς, αλλά και οι μετέχοντες πιστοί, θα έχουν δικαίωμα αποζημίωσης από το Κράτος. Προσωπική μου επιθυμία είναι να λειτουργήσουν όλοι οι ναοί ανοιχτά και να προσέλθει όποιος μπορεί και θέλει, έτοιμος να αναλάβει και την ευθύνη έναντι του νόμου. Όμως κάτι τέτοιο, στην παρούσα φάση, μοιάζει ουτοπικό. Η ελπίδα μας ας είναι στο Χριστό, που «φανερώνεται» περισσότερο στους διωγμούς.